اختلال طیف اوتیسم
فرزندم هنوز صحبت نمیکنه. آیا اوتیسم داره؟ فرزند من ارتباط چشمی برقرار نمیکنه، آیا مبتلا به اوتیسم هست؟ سوالاتی از این قبیل در بین والدین رایج است. پرسیدن چنین سوالاتی به این معنی است که شما، به مسئله مراحل رشدی کودکتان توجه زیادی دارید.
اگر کودکتان علائمی نشان می‌دهد که مشکوک به بیماری اوتیسم است، یا در اطرافیان خود فردی به تازگی تشخیص بیماری اوتیسم گرفته، خواندن این مطلب برای شما حتما کمک کننده خواهد بود.
پزشک خوب، در این مقاله سعی کرده است با نوشتن مطلبی جامع به بررسی علت به وجود آمدن این اختلال روانی و علائم آن بپردازد. همچنین در انتهای مقاله، شما با انواع راهکارهای درمانی و انواع داروهای مناسب برای درمان اختلال آشنا خواهید شد.
اختلال اوتیسم چیست؟
اختلال طیف اوتیسم (Autism Spectrum Disorder)، یک اختلال رشدی و تکاملی است که در سلول های مغزی رخ می‌دهد و ارتباطات اجتماعی و رفتار فرد را تحت تأثیر قرار می‌دهد و عموماً با نام “درخود ماندگی” نیز شناخته میشود.
اگرچه اوتیسم در هر سنی قابل تشخیص است، اما چون علائم آن عموماً در یک تا دو سالگی دیده میشوند به آن «اختلال رشدی» گفته میشود.
راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM-5)، راهنمایی است که توسط انجمن روانشناسی آمریکا ایجاد شده است و برای تشخیص اختلالات روانی به کار برده میشود.
طبق این راهنما، افراد مبتلا به اوتیسم دارای چند دسته علائم اصلی هستند، شامل:
- مشکل در برقراری ارتباط و ایجاد تعامل با سایرین
- علایق محدود و رفتارهای تکراری
- علائمی که به توانایی عملکرد صحیح فرد در مدرسه، محیط کار و یا سایر موارد زندگی آسیب می‌رساند.
از آنجاییکه افراد مبتلا به اوتیسم، انواع مختلفی ازعلائم را با شدت های متفاوت تجربه میکنند به این بیماری، اختلال “طیف اوتیسم” گفته میشود.
اختلال طیف اوتیسم در همه قوم ها، نژادها و طبقه های اقتصادی دیده میشود. در حال حاضر آمار ابتلا به این اختلال در دنیا یک به ۶۸ تولد و در ایران یک نفر مبتلا در هر ۱۵۰ تولد اعلام شده است.
و اگرچه اوتیسم یک اختلال مادام العمر است اما درمان و خدمات میتواند علائم و توانایی عملکرد فرد را بهبود بخشند.
آکادمی پزشکی اطفال آمریکا پیشنهاد میکند که همه کودکان بهتر است برای اختلال اوتیسم آزمایش شوند.
همه والدین و مراقبان کودک نیز باید درباره آزمایش یا ارزیابی اختلال اوتیسم با دکتر معالجشان صحبت کنند.
انواع اختلال طیف اوتیسم
اختلالات طیف اوتیسم(ASD) یا بیماری درخودماندگی طیف وسیعی از اختلالات مغزی و روانپزشکی است که منشا تمامی آنها عصب شناختی و رفتاری است. مهم‌ترین نشانه اختلال اوتیسم بروز نقص در ارتباط و گفتار با سایر افراد است. اوتیسم از جمله بیماری‌هایی است که نشانه‌های زیادی دارد؛ پس به دلیل وجود این طیف گسترده به آن اختلال طیف اوتیسم می‌گویند. در ادامه به بیان انواع اختلالات طیف اوتیسم می‌پردازیم.
سندروم آسپرگر
اصطلاح سندروم آسپرگر تا پیش از سال ۲۰۱۳ به عنوان یکی از اصطلاحات رایج شناخته می‌شد؛ اما از آن دوران به بعد دیگر توسط متخصصین استفاده نمی‌شود. در واقع سندروم آسپرگر به عنوان اختلال طیف اوتیسم سطح ۱ در بین متخصصین طبقه‌بندی میشود. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم سطح ۱ دارای هوش بالاتر از متوسط هستند و همواره افرادی با مهارتهای کلامی قوی شناخته میشوند؛ اما متاسفانه در ارتباط اجتماعی با چالشهای زیادی مواجه هستند. کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم سطح ۱ دارای علائم زیر هستند.
- عدم انعطاف‌پذیری در فکر و رفتار
- بروز چالش در انتقال از یک فعالیت به فعالیت دیگر
- بروز مشکلاتی در عملکرد اجرایی
- بروز مشکل در تعامل با کودکان همسن خود در مدرسه یا خانه
- ناتوانی در بیان احساسات خود
از طیف اوتیسم سطح ۱ به عنوان اوتیسم خفیف نیز یاد میشود. فراموش نکنید که علائم بالا صرفا به عنوان هشداری برای والدین معرفی شده و نمی‌توان با این نشانه‌ها تشخیص قطعی داد. پس مراجعه به متخصص میتواند به تشخیص هرچه آسان‌تر اوتیسم کمک کند.
سندورم رت
سندروم رت یک اختلال عصبی نادر و شدید است که باعث پسرفت رشد در دوران نوزادی میشود. این سندروم به دلیل مشکلات رشد مغزی صورت میگیرد؛ چرا که نوزاد تا سن ۵ ماهگی از هر لحاظ دارای رشد طبیعی است. این اختلال با وجود تشخیص در پسرها، بیشتر دختران را تحت تاثیر قرار می‌دهد. بروز سندروم رت باعث ایجاد چالش‌هایی در زندگی کودک میشود که تقریبا تمام جنبه‌های زندگی او را تحت تاثیر قرار می‌دهد. البته با مراقبت و کمک‌های والدین، کودک میتواند به سطح لذت‌بخشی از زندگی دست یابد. علائم رایج سندروم رت شامل موارد عدم انجام حرکات کامل و هماهنگی‌های استاندارد بدن، بروز چالشهای ارتباطی و گفتاری و بروز مشکلات تنفسی در برخی کودکان است.
سندروم هلر (روان پریشی) یا اختلال از هم گسیختگی دوران کودکی (CDD)
سندروم هلر(روان پریشی) که به عنوان اختلال از هم گسیختگی دوران کودکی(CDD) نیز شناخته میشود، یک اختلال عصبی رشدی است که با مشکلاتی در مهارتهای زبانی، حرکتی و اجتماعی همراه است. در واقع کودکان مبتلا به سندروم هلر(روان پریشی) تا سن ۳ سالگی رشد طبیعی را تجربه میکنند و از ۳ تا ۱۰ سالگی دچار مشکلاتی خواهند شد. عدم وجود نشانه‌هایی از رشد کودک مبتلا به CDD، برای والدینی که به یکباره با بیماری کودک خود آشنا شدند، موضوعی بسیار سخت و ناراحت‌کننده است.
تحقیقات زیادی برای کشف علت سندروم هلر(روان پریشی) یا اختلال از هم گسیختگی(CDD) انجام شده؛ اما همچنان علت آن ناشناخته است. با این وجود برخی محققان و متخصصین علت سندروم هلر را مرتبط با نوروبیولوژی مغز(هر بیماری مرتبط با اختلال عملکردی در مغز یا سیستم عصبی) می‌دانند. این نوع از اختلال اوتیسم، در پسران شایع‌تر از دختران است؛ چرا که از هر ۱۰ مورد ۹ مورد آن مربوط به پسران است. در طی ابتلا به سندروم روان پریشی یا CDD، کودک ممکن است یکی از مهارت‌ها و توانایی‌های زیر را از دشت دهد.
- مهارتهای توالت کردن(در صورتی که در گذشته انجام داده باشد)
- زبان یا واژگان اکتسابی
- مهارتهای اجتماعی و رفتارهای انطباقی
- برخی از مهارتهای حرکتی
سندروم کانر
اختلال سندروم کانر در سال ۱۹۴۳ توسط یک دانشمند شناخته شد و پس از آن سایر پزشکان آن را به عنوان یک اختلال اوتیسم کلاسیک توصیف کردند. کودکان مبتلا به سندروم کانر جذاب، هوشیار و باهوش بنظر می‌رسند و دارای ویژگی‌های زیر هستند.
- عدم وابستگی عاطفی به دیگران
- بروز چالشهای ارتباطی و تعاملی
- گفتار کنترل نشده
- وسواس در دست زدن به اشیا
- درجه بالایی از حافظه و مهارتهای دیداری
اختلال نافذ رشد (PDD-NOS)
اختلال نافذ رشد نوع خفیفی از اوتیسم است که علائم گسترده‌ای را به همراه دارد. یکی از رایج‌ترین علائم این اختلال بروز چالش در رشد اجتماعی و زبانی کودک است؛ چرا که کودک ممکن است در رشد زبان، راه رفتن و سایر مهارتهای حرکتی دچار تاخیر شود. اختلال نافذ رشد(PDD-NOS) را می‌توان با بررسی رفتارهای کودک و اینکه در چه زمینه‌ای نقص دارد، به صورت احتمالی شناسایی کرد؛ اما فراموش نکنید که تشخیص دقیق آن بر عهده متخصص است. PDD-NOS در برخی مواقع به عنوان اوتیسم زیرآستانه نیز نام برده میشود؛ چرا که این اصطلاح برای توصیف افرادی استفاده میشود که تعداد محدودی از علائم بیماری اوتیسم را دارند.
علت وقوع اختلال طیف اوتیسم
بروز اختلال طیف اوتیسم هیچ علت شناخته شدهای ندارد؛ چرا که اوتیسم اختلالی پیچیده است که علائم و شدت آن بسیار متفاوت خواهد بود و دلایل زیادی عامل بروز این بیماری خواهند بود. اما ژنتیک و عوامل محیطی به عنوان موثرترین علل بروز اختلال طیف اوتیسم شناخته میشوند؛ که در ادامه به توضیح هر یک می‌پردازیم.
ژنتیک
دور خاصی از ژن پدر و مادر در ابتلای کودک به اختلال طیف اوتیسم نقش اساسی دارد و صدها ژن دیگر نیز میتواند در بروز این اختلال تاثیرگذار باشد. در واقع تغییرات یا جهش ژنتیکی ممکن است خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم را افزایش دهد. در واقع ژن‌ها بر رشد مغز و نحوه ارتباط سلول‌های مغزی تاثیر می‌گذارند و شدت علائم این اختلال را تعیین میکنند. براساس تحقیقات انجام شده، برخی جهش‌های ژنتیکی ارثی و برخی دیگر خود به خودی رخ می‌دهند.
عوامل محیطی
برخی از عوامل محیطی خطر ابتلا به اوتیسم را در کودکان افزایش خواهد داد. این عوامل محیطی مربوط به تجربیات مادر در دوران حاملگی یا نوزادی است که ممکن است بر رشد مغز کودک اثر بگذارد. جالب است بدانید زایمان زودرس، بالا بودن سن پدر، وزن کم نوزاد به هنگام تولد، دیابت، فشار خون بالا و عفونت در هنگام بارداری، خطر ابتلا به اوتیسم را در کودکان افزایش خواهد داد.
برخی آزمایش‌ها نشان می‌دهد، ارتباط مستقیمی میان قرار گرفتن مادر در معرض آلودگی هوا در دوران بارداری با بیماری اوتیسم وجود دارد؛ همچنین حضور کودک در محیط‌های حاوی آلودگی هوا نیز با این اختلال مرتبط است. فراموش نکنید که قطعیتی درباره علت اوتیسم با عوامل محیطی وجود ندارد؛ چرا که پیدا کردن متغیرهای زیادی برای بررسی این عوامل وجود دارد.
عدم ارتباط واکسن با اختلال طیف اوتیسم
یکی از رایج‌ترین بحث‌ها در ارتباط با اختلال طیف اوتیسم این است که آیا ارتباطی بین واکسن‌های دوران کودکی با اختلال اوتیسم وجود دارد یا خیر؟ با وجود تحقیقات گسترده بر روی این موضوع، هیچ مرجعی ارتباط بین تاثیر واکسن بر اختلال اوتیسم را تائید نکرده است. فراموش نکنید که عدم تزریق واکسن‌های دوران کودکی، ممکن است کودک شما را به خطر بیندازد و خطر ابتلا به بیماری‌های جدی مانند سیاه سرفه، سرخک یا اوریون را افزایش خواهد داد. پس تا زمانی که تاثیر و ارتباط مستقیم واکسن بر اختلال اوتیسم بصورت علمی تایید نشده است؛ تزریق واکسن کودکان خود را به تعویق نیندازید.
علل گسترش اختلال طیف اوتیسم در جهان
متاسفانه تعداد کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم بصورت سالانه در حال افزایش است. این اختلال بر هر کودکی با هر نوع نژاد و ملیتی اثر می‌گذارد؛ اما برخی عوامل ژنتیکی و محیطی خطر بروز اوتیسم را افزایش خواهد داد. در ادامه به بیان برخی از علل گسترش اختلال طیف اوتیسم می‌پردازیم.
- جنسیت: براساس تحقیقات انجام شده، کودکان پسر حدود چهار برابر بیشتر از دختران در معرض خطر ابتلا به طیف اوتیسم قرار می‌گیرند.
- سابقه خانوادگی: خانواده‌هایی که دارای یک فرزند مبتلا به اختلال طیف اوتیسم هستند، نسبت به سایر خانواده‌ها در معرض خطر بیشتری قرار دارند. چرا که ممکن است فرزند دوم آنها نیز به این اختلال مبتلا شود. همچنین والدین و بستگان یک کودک اوتیسمی، ممکن است در برقراری مهارتهای اجتماعی یا ارتباطی خود با سایر افراد، رفتارهای خاصی از خود نشان دهند.
- سایر بیماری‌ها و اختلالات زمینه‌ای: کودکان دارای شرایط پزشکی خاصی، بیشتر از کودکان عادی در معرض ابتلا به اختلال طیف اوتیسم قرار دارند. برای مثال خطر بروز اختلال اوتیسم در کودک مبتلا به سندروم X شکننده(یک اختلال ارثی که باعث بروز مشکلات فکری میشود)، زیاد خواهد بود. همچنین سندروم رت یک بیماری ژنتیکی و انحصاری برای دختران است که باعث کند شدن رشد سر، ناتوانی ذهنی و عدم استفاده هدفمند از دست میشود که ممکن است احتمال ابتلای این کودک به اوتیسم، نسبت به سایرین بیشتر باشد.
- نوزادان خاص: نوزادان بسیار نارس که قبل از هفته ۲۶ بارداری به دنیا می‌آیند، ممکن است در معرض خطر ابتلا به اختلال طیف اوتیسم قرار گیرند.
- سن والدین: سن والدین یک عامل تاثیرگذار در بروز اختلال اوتیسم در کودکان است. چرا که سن بالای والدین، خطر ابتلا به اوتیسم را در فرزندان افزایش خواهد داد.
علائم و نشانه های اختلال اوتیسم
افراد مبتلا به اختلال اوتیسم، در ایجاد ارتباطات و حفظ تعاملات اجتماعی مشکل دارند و دارای علایق محدود و رفتارهای تکراری هستند.
لیست زیر چند مثال از انواع رفتارهای دیده شده در افراد مبتلا به اوتیسم را ارائه میکند.
دقت داشته باشید که تک تک افراد مبتلا به اوتیسم همه ی علائم را از خود نشان نخواهند داد، ولی بیشتر آنها چند علامت را تجربه خواهند کرد.
علائم اوتیسم شدید چیست؟
اوتیسم شدید را گاهی اوقات به نام های اوتیسم با عملکرد پایین، اوتیسم کلاسیک، اوتیسم کانر و یا اوتیسم عمیق نیز می خوانند
- فقدان مهارتهای ارتباطی و کلامی و غیر کلامی به صورت کاملا بارز.
- تمایل بسیار کم به مشارکتهای اجتماعی و تعامل با دیگران.
- مشکل در تغییر دادن رفتارها.
- دشواری فراوان در تقابل با تغییرات غیر منتظره در امور روزمره یا در محیط پیرامون.
- بهم ریختگی یا مشکلات شدید در مقابل تغییر دادن توجه و تمرکزبر موردی خاص.
- کودک در سطح ۳ برای ارتباط کلامی از تک کلمه ها استفاده می کند.
علائم رفتاری و اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم
همانطور که در بخش‌های بالا هم بیان کردیم، اختلال طیف اوتیسم(ASD) یک ناتوانی رشدی است که به دلیل تغییراتی در مغز، برای افراد ایجاد میشود. افراد مبتلا به ASD در بیشتر مواقع در برقراری ارتباط و تعامل اجتماعی با سایر افراد دچار چالش هستند؛ چرا که یادگیری، حرکت و سایر رفتارهای این افراد با سایر هم‌سن‌های خود بسیار متفاوت خواهد بود. در ادامه به معرفی رایج‌ترین علائم رفتاری و اجتماعی کودکان مبتلا به اوتیسم می‌پردازیم.
مهارتهای تعاملی و اجتماعی کوددکان مبتلا به اوتیسم
کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری روابط اجتماعی و مهارتهای تعاملی، متفاوت از سایر کودکان عادی عمل میکنند. چرا که برقراری روابط با سایر افراد برای این کودکان چالشبرانگیز است و ممکن است به تنهایی از پس آن برنیایند. در ادامه به بیان چند نمونه از ضعف‌های کودکان مبتلا به اوتیسم در برقراری ارتباطات اجتماعی و مهارتهای تعاملی می‌پردازیم.
- از برقراری تماس چشمی با سایر افراد خودداری میکنند
- تا ۹ ماهگی نسبت به نام خود واکنش نشان نمی‌دهند
- انواع حالت چهره مانند شادی، غم، عصبانیت و تعجب را تا ۹ ماهگی نشان نمی‌دهند
- تا ۱۲ ماهگی از انجام بازی‌های تعاملی ساده خودداری میکنند
- تا ۱۲ ماهگی از حرکات عملی کمی استفاده میکنند مثلا هنگام خداحافظی دست تکان نمی‌دهند
- در سن ۱۵ ماهگی با سایر افراد علایق مشترکی ندارند و نسبت به برخی اشیا خاص واکنش نشان می‌دهند
- در سن ۱۸ ماهگی به چیزی اشاره نمی‌کند
- در سن ۲۴ ماهگی متوجه آسیب یا ناراحتی نمی‌شوند
- تا سن ۳۶ ماهگی به سایر کودکان توجه نمی‌کند و با آنها بازی نمی‌کند
- در ۴۸ ماهگی به هنگام انجام بازی، شخصیت‌های دیگری مانند معلم یا قهرمان را به نمایش در نمی‌آورند
- در سن ۶۰ ماهگی، آواز نمی‌خواند، حرکات نمایشی انجام نمی‌دهد و نمی‌رقصد
علایق کودکان مبتلا به اوتیسم
کودکان مبتلا به طیف اوتیسم نسبت به سایر همسالان خود دارای علایق و رفتارهای متفاوتی هستند که از دید سایرین ممکن است غیرعادی بنظر رسد. در ادامه به معرفی برخی از این رفتارها و علایق غیرعادی کودکان مبتلا به اوتیسم می‌پردازیم.
- اسباب بازی‌های خود را ردیف می‌چیند و با به هم زدن نظم ناراحت میشود.
- برخی کلمات یا عبارات را بارها و بارها تکرار میکند.
- هر دفعه با اسباب بازی‌های خود به یک شکل بازی میکند.
- روی بخشی از اشیا مانند چرخ‌ها تمرکز میکند.
- از ایجاد تغییرات جزئی ناراحت میشود.
- دارای علایق خاص و وسوای‌گونه‌ای است.
- در انجام هر کاری از روال خاصی پیروی میکند.
- نسبت به صدا، بو و مزه از خود واکنش‌های غیرعادی نشان می‌دهد.
رفتارهای خاص کودکان مبتلا به اوتیسم
کودکان مبتلا به اوتیسم دارای رفتارهای خاصی هستند که با دیدن آنها به راحتی می‌توان به وجود تفاوت‌های رفتاری این کودکان با سایر افراد پی برد. در ادامه به بیان برخی از این رفتارها می‌پردازیم.
- بروز تاخیر در مهارتهای زبانی
- بروز تاخیر در مهارتهای حرکتی
- بروز تاخیر در مهارتهای شناختی و یادگیری
- رفتارهای بیش فعالی، تکانشی و بی‌توجهی
- احتمال وقوع بیماری صرع یا اختلال تشنج
- عادات غذایی و خواب غیرمعمول
- مشکلات گوارشی مانند یبوست
- خلق و خوی غیرمعمول و واکنش‌های احساسی
- اضطراب، استرس یا نگرانی بیش از اندازه
- فقدان ترس یا ترس بیش از حد
فراموش نکنید، کودکان مبتلا به ASD ممکن است یک یا چند نمونه از رفتارهای بالا را از خود نشان دهند؛ همچنین در برخی موارد ممکن است این کودکان به تمامی علائم رفتاری و اجتماعی بیماری اوتیسم مبتلا باشند.
عوامل ایجاد اوتیسم چیست
امروزه ژن‌های مختلفی شناسایی شده‌اند که می‌توانند در بروز اوتیسم نقش داشته باشند. احتمالاً ژن‌های بسیاری در بروز این بیماری نقش دارند. باور بر این است که این ژن‌ها در تعامل با عوامل محیطی بوده و قرار گرفتن در معرض برخی از عوامل محیطی مثل بعضی از عفونت‌ها یا مواد شیمیایی (ازجمله داروها و سموم) در طی دوران بارداری میتواند باعث اوتیسم شود.
در حدود ۱۰ تا ۱۵ درصد از این موارد دارای علت ژنتیکی قابل شناسایی بوده و با عارضه‌های مادرزادی دیگری مثل سندرم X شکننده، توبروز اسکلروزیس و سندرم انجلمن همراه هستند. نقش دستگاه ایمنی در بروز اوتیسم نیز امروزه مورد توجه بیشتری قرار گرفته است. با این حال مشخص شده است که اوتیسم در اثر فرزندپروری نامناسب ایجاد نمی‌شود.
اوتیسم طیفی از اختلالات مختلف بوده که علت بروز آنها به طور دقیق مشخص نیست. عوامل مختلفی وجود دارند که می‌توانند باعث بروز اوتیسم شوند مثل عوامل ژنیتیکی و ویروس ها و عفونت ها
نقص در رفتارها و تعاملات اجتماعی افراد مبتلا به اوتیسم
- برقراری ارتباط چشمی کم یا منقطع با مادر و سایرین
- عدم تمایل به نگاه کردن یا گوش دادن به افراد
- عدم تمایل به بازی کردن با هم سالان و اسباب بازی ها در کودکان
- عدم ابراز احساساتی مبنی بر لذت بردن از یک شیء یا فعالیت
- عدم واکنش یا واکنش کند، به کسی که نام آنها را صدا میکند
- اغلب خیلی طولانی درباره موضوع مورد علاقه خودشان صحبت میکنند. بدون توجه به اینکه دیگران به شنیدن آن موضوع علاقمند هستند یا خیر
- حالت چهره ای، حرکت یا تکان دست و سر نامرتبط با موضوعی که گفته میشود
- تن صدای غیرعادی که ممکن است یکنواخت و روبات مانند باشد
- مشکل در درک نظر شخصی دیگران یا ناتوانی در پیش بینی یا درک اقدامات بعدی شخص دیگر
رفتارهای تکراری و محدود در افراد مبتلا به اوتیسم
- تکرار رفتارهای معین یا داشتن رفتارهای غیرعادی. بعنوان مثال تکرار کلمات یا جملات، که “اکولالیا” نامیده میشود.
- علاقه شدید و دائمی به یک موضوع ویژه، مثل اعداد، جزئیات یا وقایع خاص
- داشتن علایق به شدت متمرکز، مثل علاقه به اشیاء متحرک یا قطعات اشیاء
- نارحتی شدید از تغییرات جزئی در روال روزمره
- حساس بودن زیاد به داده های حسی از قبیل نور، صدا، لباس یا دمای محیط
- مشکلات مربوط به خواب و کج خلقی
اگرچه افراد مبتلا به اوتیسم چالش های زیادی را تجربه میکنند، ممکن است دارای نقاط قوتی نیز باشند:
نقاط قوت در افراد مبتلا به اوتیسم
- توانایی یادگیری با جزئیات و بخاطر سپردن حجم زیادی از اطلاعات به مدت طولانی
- یادگیری بصری و شنیداری قوی
- برتری در ریاضی، علوم، موسیقی یا هنر
شدت و ضعف بیماری اوتیسم
بیماری اوتیسم، از لحاظ شدت و ضعف علائم به ۳ سطح تقسیم میشوند.
سطح ۱، بیمارانی هستند با علائمی خفیف که مهارتهای خاصی را می‌توانند کسب کنند و در برخی از حوزه‌ها از جمله حوزه های هنری عالی هستند.
سطح ۲، علائم بیشتری را تجربه میکنند و سخت تر آموزش پذیرند. این دسته، اکثر کودکان اوتیسم را شامل میشود.
سطح ۳، سطح شدید اوتیسم، بیشترین علائم را داشته و اغلب با عقب ماندگی ذهنی مواجه هستند.
علت بیماری اوتیسم در کودکان
درحالیکه دانشمندان علل دقیق بروز اختلال اوتیسم را نمی‌دانند، تحقیقات و پژوهش ها نشان دهنده این موضوع هستند که ژنتیک به همراه تأثیرات محیط میتواند بر نحوه رشد کودک تأثیر گذاشته و منجر به اختلال اوتیسم شود.
اگرچه دانشمندان همچنان در حال تلاشند که درک کنند چرا برخی از افراد به اوتیسم مبتلا میشوند و بقیه نمی‌شوند، برخی از عوامل خطر را نیز برشمرده اند:
- داشتن خواهر یا برادر مبتلا به اوتیسم
- داشتن والدین مسن
- داشتن شرایط ژنتیکی خاص: برای افرادی با شرایطی از قبیل سندروم داون، سندروم ایکس شکننده، و سندروم رت، احتمال ابتلا به اوتیسم بیشتر است.
- وزن خیلی کم در زمان تولد
بیماری اوتیسم چگونه تشخیص داده میشود؟
پزشکان از طریق بررسی رفتار و نحوه رشد فرد، اوتیسم را تشخیص می‌دهند.
از سن دو سالگی به بعدمیتوان به طور قطع اوتیسم را تشخیص داد.
والدینی که دلایلی برای نگرانی دارند باید در اولین فرصت بدنبال ارزیابی باشند تا در صورت لزوم تشخیص صورت گرفته و درمان آغاز شود.
تشخیص اوتیسم در کودکان خردسال
تشخیص در کودکان خردسال اغلب در فرآیند دو مرحله ای انجام میشود.
مرحله اول: آزمایش رشد عمومی در زمان چکاپ سلامت کودکان
چکاپ سلامت هر کودکی توسط یک متخصص اطفال یا مسئول مراقبت سلامت کودکان انجام میشود.
همه کودکان بهتر است در ۹، ۱۸، و ۲۴ یا ۳۰ ماهگی برای تأخیر رشد مورد آزمایش قرار گیرند.
مخصوصاً در چکاپ سلامت ۱۸ و ۲۴ ماهگی باید برای اوتیسم مورد آزمایش قرار بگیرند.
اگر کودکی احتمال ابتلای بالایی به اوتیسم یا مشکلات رشدی داشته باشد، آزمایشات بیشتر مورد نیاز خواهند بود.
کودکان با احتمال خطر بالا عبارتند از:
کودکانی که یکی از اعضای خانواده شان به اوتیسم مبتلاست، رفتارهای اتیستیک از خود نشان می‌دهند، والدین مسن دارند، شرایط ژنتیکی خاصی دارند، یا در زمان تولد وزن خیلی کمی داشته اند.
تجربیات و نگرانی های والدین در فرآیند ارزیابی کودکان خردسال بسیار بااهمیت است و گاهی اوقات متخصص از والدین سوالاتی درباره رفتارهای کودک میپرسد و آن پاسخ ها را با ارزیابی ها و مشاهدات خودش از کودک ترکیب میکند تا به بهترین نتایج برسد.
کودکانی که در طول فرآیند آزمایش مشکلات رشدی نشان می‌دهند به مرحله دوم ارزیابی ارجاع داده خواهند شد.
مرحله دوم: ارزیابی بیشتر بیماران مبتلا به اختلال اوتیسم
ارزیابی دوم توسط تیمی از پزشکان و متخصصان سلامتی مجرب در تشخیص اوتیسم انجام میشود.
اعضای این تیم عبارتند از:
- متخصص اطفال، پزشکی که دوره های آموزشی خاصی درباره رشد کودکان گذرانده است.
- روانشناس بالینی کودک، متخصصی که دوره های تخصصی درباره رشد مغز و رفتار کودکان را گذرانده است.
- متخصص مغز و اعصاب، پزشکی که بر ارزیابی، تشخیص و درمان اختلالات نورولوژیکی، پزشکی و رشد عصبی تمرکز دارد.
- آسیب شناس گفتار و زبان و گفتاردرمانگر، متخصص سلامتی که دوره های خاصی درباره مشکلات برقراری ارتباط گذرانده است.
این ارزیابی موارد زیر را مورد بررسی قرار می‌دهد:
- سطح شناخت یا مهارت های فکر کردن
- توانایی های زبانی
- مهارت های متناسب با سن که برای تکمیل فعالیت های روزانه به طور مستقل مورد نیازند. از قبیل: خوردن، لباس پوشیدن و دستشویی رفتن
از آنجاییکه اتیسم یک اختلال پیچیده است و گاهی به همراه سایر بیماری ها یا اختلالات یادگیری رخ می‌دهد، ارزیابی جامع ممکن است شامل موارد زیر هم شود:
- آزمایش خون
- آزمایش شنوایی
- تست هوش
نتیجه ارزیابی به تشخیص رسمی و توصیه هایی برای درمان منجر خواهد شد.
تشخیص اوتیسم در نوجوانان
علائم اتیسم در کودکان بزرگتر و نوجوانانی که به مدرسه می‌روند اغلب اول توسط والدین و معلمین تشخیص داده میشود و بعد توسط تیم آموزشی مدرسه بررسی میشود.
تیم مدرسه ارزیابیهای اولیه را انجام می‌دهند و بعد توصیه میکنند که این کودکان توسط پزشک عمومی یا متخصصان اوتیسم برای آزمایشات بیشتری معاینه شوند.
والدین ممکن است از متخصصین درباره مشکلات اجتماعی فرزندشان سوال کنند. مشکلاتی از قبیل برقراری ارتباطات ساده که در برگیرنده موارد زیر باشند:
- عدم داشتن درک مناسب از تن صدا، حالات صورت، یا زبان بدن
- مشکل در درک استعاره ها و شوخی های همسالان
- حتی ممکن است والدین شاهد مشکل فرزندانشان دردوست شدن با همسن و سالهایشان باشند
تشخیص اوتیسم در بزرگسالان
تشخیص اوتیسم در بزرگسالان اغلب سخت تر از تشخیص آن در کودکان است.
در بزرگسالان برخی علائم آن میتواند با علائم سایر اختلالات روانی از قبیل اضطراب یا اختلال کمبود توجه/ بیش فعالی (ADHD) همپوشانی داشته باشد.
بزرگسالانی که متوجه این علائم و نشانه های اوتیسم میشوند بهتراست با یک پزشک مشورت کرده و برای ارزیابی اوتیسم معرفی شوند.
در حال حاضر که آزمایش اوتیسم در بزرگسالان در حال اصلاح شدن است، آنها می‌توانند به یک متخصص مغز و اعصاب، روانپزشک یا روانشناس با تجربه اتیسم مراجعه کنند.
متخصص درباره موارد زیر از آنها سوال خواهد پرسید:
- چالشهای آنها در رابطه با ایجاد تعاملات و حفظ ارتباطات اجتماعی
- مشکلات حواس یکپارچه
- رفتارهای تکراری
- علایق محدود
دریافت اطلاعات درباره تاریخچه ی رشد فرد به متخصصین دررسیدن به تشخیص درست کمک خواهد کرد، از این رو ارزیابی کامل بزرگسالان ممکن است شامل صحبت کردن با والدین و سایر اعضای خانواده نیز شود.
تشخیص درست اوتیسم برای یک فرد بزرگسال میتواند باعث شود که وی مشکلات گذشته اش را درک کند، نقاط قوتش را بشناسد و حمایت های درستی دریافت کند.
تغییرات در تشخیص اوتیسم
در سال ۲۰۱۳ نسخه اصلاح شده راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM) منتشر شد.
این اصلاح نحوه طبقه بندی و تشخیص اوتیسم را تغییر داد. با استفاده از نسخه قبلی DSM یکی از این شرایط جداگانه متنوع تشخیص داده می‌شد:
- اختلال اوتیستیک
- سندروم آسپرگر
- اختلال فراگیر رشد نامعین
در نسخه اصلاح شده کنونی (DSM-5) همه این شرایط جداگانه با هم ترکیب شده و به یک تشخیص تبدیل شده اند که «اختلال طیف اوتیسم» نامیده میشود.
برای مثال افرادی که قبلاً تشیخص سندروم آسپرگر گرفتند، با استفاده از DSM-5 تشخیص آنها اختلال طیف اوتیسم خواهد بود.
اگرچه تشخیص «رسمی» اوتیسم تغییر کرده است، هیچ اشکالی ندارد اگر همچنان از واژه هایی مثل سندروم آسپرگر برای توصیف یک فرد یا تشخیص گروه همسان استفاده کنیم.
آزمایش تشخیص اوتیسم چیست
آزمون ADI-R یکی از پرکاربرد ترین آزمونها برای شناسایی و تشخیص اوتیسم(اوتیسم) است.
عوارض ابتلا به اختلال طیف اوتیسم
اوتیسم از جمله اختلالاتی است که با بروز در یک فرد، تعاملات اجتماعی، ارتباطی و رفتاری او را تحت تاثیر مستقیم قرار می‌دهد و باعث بروز مشکلاتی در زندگی روزانه او میشود. در ادامه به معرفی برخی از این مشکلات می‌پردازیم.
- بروز مشکلاتی در مدرسه و یادگیری کودک
- بروز مشکلات اشتغال در زندگی کاری فرد
- ناتوانی در زندگی مستقل
- ایزوله‌سازی اجتماعی
- بروز استرس در خانواده
- قربانی شدن و مورد آزار و اذیت قرار گرفتن توسط سایرین
روشهای جلوگیری از اختلال طیف اوتیسم
متاسفانه هیچ راهی برای پیشگیری از اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد؛ اما خوشبختانه روشهای زیادی برای کنترل و مدیریت این اختلال کشف شده است. تشخیص زودهنگام این اختلال در کودکان و مراجعه زودهنگام به متخصص، باعث بهبود رفتارها، مهارت‌ها و رشد زبان کودک خواهد شد. اما فراموش نکنید شناخت اختلال اوتیسم در هر سنی نیازمند مراجعه سریع به متخصص و شروع روند درمان در کمترین زمان ممکن، دارد. چرا که شروع روند درمان به خانواده و کودک کمک میکند تا با این اختلال کنار بیایند و زندگی در کنار اوتیسم را بپذیرند.
درمان اختلال طیف اوتیسم
روشهای درمانی امروزی تلاش میکنند تا علائم اختلال طیف اوتیسم را کاهش دهند؛ تا نشانه‌های این بیماری تاثیر کمتری بر عملکرد روزانه و کیفیت زندگی افراد مبتلا به اوتیسم بگذارد. تاثیر اختلال اوتیسم بر روی افراد مختلف، بسیار متفاوت خواهد بود؛ چرا که با توجه به نقاط قوت و چالشهای رفتاری هر فردی، راه‌های درمانی متفاوت خواهد بود. درمان بیماران مبتلا به اوتیسم در محیط‌های آموزشی، بهداشتی، اجتماعی، خانگی و ترکیبی از این‌ها صورت خواهد گرفت.
ارتباط مستقیم متخصص مربوطه با خانواده فرد مبتلا به اوتیسم، در سرعت بخشیدن به روند درمان اوتیسم کمک میکند. مشارکت افراد جامعه و درک بیماران اوتیسمی، در فرهنگ‌سازی جامعه بسیار موثر است. پس حمایت افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم از کودکی تا دوران بزرگی به آشنایی مردم با این بیماری کمک بسیاری خواهد کرد. در ادامه به معرفی روشهای درمانی بیماری اوتیسم می‌پردازیم.
انواع روشهای درمانی اختلال طیف اوتیسم
روشهای مختلفی برای درمان اختلال طیف اوتیسم وجود دارد که به دسته‌های متفاوتی تقسیم میشوند. هر یک از این روشها ممکن است دارای یک یا چند رویکرد باشد. در ادامه به معرفی هر یک از این روشهای درمانی می‌پردازیم.
- رویکردهای رفتاری
- رویکردهای توسعه‌ای
- رویکردهای آموزشی
- رویکردهای روابط اجتماعی
- رویکردهای دارویی
- رویکردهای روانشناختی
- رویکردهای درمانی مکمل و جایگزین
هر یک از رویکردهای بالا دارای توضیحات مختص به خود هستند که در ادامه به بیان کلی هر یک می‌پردازیم.
رویکردهای رفتاری
رویکردهای رفتاری، در واقع رفتارهای فرد را قبل و بعد از علائم اوتیسم بررسی میکند و براساس مفاهیم درک شده راهی برای تغییر رفتار بیمار معرفی میکند. رویکردهای درمانی بیشترین نتایج مثبت را برای درمان علائم اوتیسم داشته و یکی از راه‌های درمانی منتخب در بین پزشکان و سایر متخصصین است که در کلینیک‌های درمانی نیز استفاده میشود. یکی از زیر روشهای رویکرد رفتاری، آنالیز رفتار کاربردی(ABA) نام دارد. در طی این روش، رفتارهای مطلوب بیمار مورد تشویق قرار میگیرد و از رفتارهای نامطلوب او، جلوگیری میشود.
در طول روش درمانی ABA، پیشرفت بیمار بصورت مستمر مورد اندازه‌گیری و ارزیابی قرار میگیرد. روش درمانی آنالیز رفتار کاربردی(ABA)، به دو سبک آموزش آزمایشی گسسته(DTT) و آموزش پاسخ محور(PRT) تقسیم میشود. سبک آموزش آزمایشی گسسته(DTT) برای درمان بیمار از دستورالعمل‌های گام به گام برای آموزش رفتاری فرد، استفاده میشود.
در برابر رفتارهای مثبت فرد اوتیسمی به آموزش‌ها به او پاداش داده میشود و رفتارهای منفی او نیز نادیده گرفته میشود. سبک آموزش پاسخ محور(PRT) بجای کلینیک درمانی در یک محیط طبیعی صورت میگیرد. این روش درمانی مهارت محور است و به فرد اوتیسمی کمک میکند تا مهارتهای جدید بیاموزد. یکی از انواع این مهارت‌ها، شروع ارتباط با دیگران است.
رویکردهای توسعه‌ای
رویکردهای توسعه‌ای بر بهبود مهارتهای خاص زبانی، فیزیکی و طیف وسیعی از توانایی‌های رشدی تمرکز دارد. این نوع از رویکرد معمولا با رویکردهای رفتاری ترکیب خواهد شد. رایج‌ترین نوع رویکردهای رشدی، گفتار و زبان درمانی است؛ چرا که این دو روش به بهبود درک و استفاده فرد از گفتار و زبان کمک میکند. جالب است بدانید برخی از افراد مبتلا به ASD بصورت کلامی ارتباط برقرار میکنند و برخی دیگر از این بیماران از طریق علائم، حرکات، تصاویر یا دستگاه‌های ارتباط الکترونیک نیز ارتباط می‌گیرند.
پزشکان، متخصصین و کادر درمانی تلاش میکنند تا با آموزش مهارتهای زندگی به بیماران اوتیسمی، امکان زندگی مستقل را تا حد امکان برای آنها فراهم سازند. برخی از این مهارت‌ها شامل لباس پوشیدن، غذا خوردن، حمام کردن و ارتباط با افراد است. جالب است بدانید فیریوتراپی نیز میتواند در بهبود مهارتهای فیزیکی مانند حرکات ظریف انگشتان دست یا حرکت بدن موثر باشد.
مدل ابتدایی دنور(EDSM) یکی از رویکردهای توسعه‌ای است که براساس اصول تحلیل رفتاری با فرد مبتلا به اوتیسم رفتار میکند؛ همچنین این روش درمانی برای کودکان ۱۲ تا ۴۸ ماهه مورد استفاده قرار میگیرد. این مدل درمانی با کمک بازی، تبادلات اجتماعی، بهبود مهارتهای زبانی و اجتماعی و تمرکز بر یادگیری کودک قابل پیاده‌سازی است.
رویکردهای آموزشی
رویکردهای آموزشی از طریق کلاس درس به کودک مبتلا به اوتیسم آموزش داده میشود. روش درمان و آموزش اوتیسم و ارتباط با کودکان معلول(TEACCH) یکی از مدل‌های رویکرد آموزشی است که تلاش میکند فرد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم در سازگاری و یادگیری با موضوعات بصری به پیشرفت برسد. در طی این مدل تمامی آموزش‌ها بصورت بصری به همراه نمایش‌های فیزیکی صورت میگیرد و در بهبود مهارتهای بیمار بسیار موثر است. به عنوان مثال می‌توان تمامی مسیر آموزشی روزانه را ترسیم کرد و در راس دید فرد اوتیسمی قرار داد.
رویکردهای روابط اجتماعی
رویکردهای روابط اجتماعی باعث بهبود مهارتهای اجتماعی افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم و ایجاد پیوند عاطف بین او و جامعه میشود. والدین، کادر درمانی، مربیان و اطرافیان بیمار در ارتباط با این رویکرد، مشارکت دارند. مدل مداخله توسعه ارتباط(RDI) یکی از روشهای مدل رویکردهای اجتماعی است که فعالیت‌های مربوط به آن انگیزه، علاقه و توانایی فرد اوتیسمی را در تعاملات اجتماعی افزایش می‌دهد. در واقع رویکردهای روابط اجتماعی، فرصت‌هایی را برای افراد مبتلا به اوتیسم(ASD) فراهم میکند تا با مهارتهای اجتماعی آشنا شوند و در جهت انجام آنها تلاش کنند.
رویکردهای دارویی
هیچ دارویی برای از بین بردن دائمی علائم اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد و تنها علائم این اختلال را کنترل کرده و باعث کاهش آن میشوند. برای مثال این داروها به کنترل علائمی مانند مدیریت سطح بالای انرژی، ناتوانی در تمرکز، رفتارهای آسیب‌رسان مانند ضربه زدن به سر یا گاز گرفتن دست کمک خواهد کرد.
همچنین این داروها در کنترل شرایط روانی مانند اضطراب، افسردگی و شرایط پزشکی مانند تشنج، مشکلات خواب، مشکلات معده و گوارش نیز بسیار موثر خواهد بود. فراموش نکنید که تجویز داروهای اختلال اوتیسم، تنها باید توسط پزشک متخصص صورت گیرد و در صورت مشاهده عوارض منفی، باید نوع دارو به سرعت عوض شود.
مصرف دارو برای درمان اوتیسم موثر است؟
در دارودرمانی معمولاً چندین دارو برای درمان نشانه‌های آزاردهنده اوتیسم تجویز میشود که بیشتر برای کنترل رفتارهای مشکل‌زا است. البته این داروها نیز مانند هر داروی دیگری ممکن است با عوارضی مانند بی‌حالی و سرگیجه، افزایش اشتها و وزن یا بعضی حرکات غیرقابل‌کنترل مانند پرش دست همراه باشد. روش دیگر درمان،مداخله های رفتاری است
رویکردهای روانشناختی
رویکردهای روانشناختی به افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم کمک میکند تا اضطراب، افسردگی و سایر مشکلات روانی خود را کنار بگذارند. روش درمان شناختی رفتاری(CBT) یک رویکرد روانشناختی است که بر ارتباطات، افکار، احساسات و رفتارهای فرد اوتیسمی تمرکز دارد. در طول روش درمانی CBT، درمانگر شرایط و علائم فرد مبتلا به اوتیسم را شناسایی میکند و با تغییر نحوه تفکر بیمار، واکنش او را نسبت به موقعیت‌های مختلف تغییر می‌دهد.
رویکردهای درمانی مکمل و جایگزین
برخی از درمانگران و والدین برای درمان فرد مبتلا به اوتیسم، از روش درمانی استفاده میکنند که در هیچ یک از دسته‌های رایج درمانی وجود ندارد. این روشهای درمانی به عنوان رویکردهای درمانی مکمل و جایگزین شناخته میشوند که جایگزینی برای رویکردهای سنتی هستند. این روش درمانی شامل رژیم غذایی خاص، مصرف مکمل‌های گیاهی، مراقبت‌های کایروپراکتیک(دستکاری ستون فقرات)، هنر درمانی، حیوان درمانی، تمرکز حواس یا درمان‌های آرامش‌بخش خواهد بود. فراموش نکنید که بکارگیری هر یک از این رویکردهای درمانی مکمل و جایگزین، نیازمند مشورت با متخصص و درمانگر است.
با پیشرفت علم و تغییر تکنولوژی دنیای پزشکی، ممکن است به مرور زمان روشهای درمانی جدیدی برای مدیریت، کنترل و درمان اختلال طیف اوتیسم شناخته شود، پس برای کسب اطلاعات بیشتر حتما با پزشک متخصص مشورت کنید.
مواد غذایی مناسب برای اوتیسم
- روغن های گیاهی مفید
روغن های گیاهی مثل روغن کندر به کاهش استرس و احساسات منفی کودکان کمک می کند، روغن نعنا هم خاصیت آرامش بخشی و خنک کنندگی دارند. - ویتامین دی
بسیاری از کودکان مبتلا به اوتیسم کمبود ویتامین دی دارند به همین منظور برای بهبود عملکرد مغز و بدن ویتامین دی نیاز است. - ال کارنیتین
ال کارنیتین آمینو اسیدی است که نشانه های اوتیسم را بالا می برد و محققان پی برده اند مکمل های حاوی لکارنتین نشانه های بیماری در این گونه افراد را بالا می برد به همین منظور این کودکان از آمینو اسید طبیعی استفاده کنند. - پروبیوتیک
خوردن روزانه پروبیوتیک یا گنجاندن غذاهای حاوی پروبیوتیک در رژیم غذایی کودکانتان به سلامت معده و روده کمک می کند برخی مطالعات نشان داده مشکلات گوارشی به اوتیسم ارتباط دارد بنابراین با مصرف پروبیوتیک از سلامت کودکان تان مطمئن شوید. - امگا ۳
کودکان مبتلا به اتیسم اغلب کمبود روغن های گیاهی دارند بنابراین این کودکان باید از غذاهای حاوی امگا ۳ مثل آووکادو، گردو، دانه ی چیا بخورند. - گلوتن
غذاهایی که با گندم درست می شود مثل نان و پاستا حاوی گلوتن هستند این کودکان باید از خوردن آن اجتناب کنند. - لبنیات
شیر گاو حاوی پروتئین به نام کازئین است، این پروتئین در بدن می تواند عکس العمل ایجاد کند و آلرژی زا باشد بنابراین به جای کلسیم سبزیجات، پرتقال و بادام بخورند. - شکر
شکر باعث التهاب در بدن و نوسان قند خون در آنها باعث مشکلات رفتاری میشود آب میوه ها، نوشابه های مصنوعی و شکلات حاوی قند هستند.
سایر منابع درمانی و حمایتی بیماری اوتیسم
- در یک گروه یا انجمن حمایت از مبتلایان اوتیسم عضو شوید.
- به اشتراک گذاشتن اطلاعات و تجربیات میتواند به افراد مبتلا به اوتیسم و یا مراقبان آنها کمک کند تا درباره گزینه های درمانی و برنامه های مرتبط با اوتیسم اطلاعات بیشتری دریافت کنند.
- مکالمات و جلسات با ارائه کنندگان مراقبت های پزشکی و معلم ها را ثبت و ضبط کنید.
تفاوت بین اوتیسم و ADHD
بیش فعالی از جمله اختلالات نسبتاً شایع در بین کودکان است که البته متاسفانه بسیاری از مردم آن چنان که باید، درباره علائم، نحوه برخورد و کنترل آن اطلاعاتی ندارند. اوتیسم نیز از دیگر اختلالات رشدی در سن خردسالی است که برخی افراد با مشاهده برخی رفتارهای فرد مبتلا، آن را با بیش فعالی اشتباه می گیرند. به همین دلیل مجموعه نورو لند در این نوشتار به توضیح تفاوت اختلال بیش فعالی و اوتیسم کودکان پرداخته است.
سن مرگ افراد اوتیسم چقدره؟
افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم به طور متوسط در سن ۵۴ سالگی از دنیا رفتند که ۱۶ سال زودتر از میانگین سن مرگ و میر است. بزرگسالانی که هم اوتیسم و هم یک یا چند اختلال یادگیری دیگر داشتند به طور متوسط در ۳۹.۵ سالگی، تقریباً ۳۰ سال زودتر از افرادی که هیچ کدام از این اختلالات را نداشتند، فوت کردند. افراد مبتلا به اوتیسم که ناتوانی یادگیری نداشتند ، به طور متوسط در سن ۵۸ سالگی مردند.
این اطلاعات زمان تصمیم گیری برای انتخاب بهترین برنامه بر اساس نیازهای فرد به شما کمک میکنند
شما می‌توانید برای یافتن روانشناس معتبر از فهرست روانشناسان سایت پزشک خوب کمک بگیرید.
سوالات متداول
- اختلال طیف اوتیسم چیست؟
- اختلالات طیف اوتیسم(ASD) یا بیماری درخودماندگی طیف وسیعی از اختلالات مغزی و روانپزشکی است که منشا تمامی آنها عصب شناختی و رفتاری است. به دلیل وجود طیف گسترده این بیماری به آن اختلال طیف اوتیسم می‌گویند.
- علت بروز اختلال طیف اوتیسم در افراد چیست؟
- بروز اختلال طیف اوتیسم هیچ علت شناخته شدهای ندارد؛ چرا که اوتیسم اختلالی پیچیده است که علائم و شدت آن بسیار متفاوت خواهد بود. اما ژنتیک و عوامل محیطی به عنوان موثرترین علل بروز اختلال طیف اوتیسم شناخته میشوند.
- رایج‌ترین علائم اختلال طیف اوتیسم چیست؟
- رایج‌ترین علائم اختلال طیف اوتیسم وجود نقض در برقراری روابط اجتماعی و مهارتهای تعاملی، با اطرافیان است. چرا که برقراری روابط با سایر افراد برای این کودکان چالشبرانگیز است و ممکن است به تنهایی از پس آن برنیایند.
- درمان بیماری اوتیسم چگونه صورت میگیرد؟
- متاسفانه هیچ راهی برای پیشگیری از اختلال طیف اوتیسم وجود ندارد؛ اما خوشبختانه روشهای درمانی زیادی برای کنترل و مدیریت این اختلال کشف شده است. این روشها تلاش میکنند تا علائم اختلال طیف اوتیسم را کاهش دهند.
- آیا سن والدین در ابتلای فرزندان به اوتیسم، موثر است؟
- بله، سن والدین یک عامل تاثیرگذار در بروز اختلال اوتیسم در کودکان است. چرا که سن بالای والدین، خطر ابتلا به اوتیسم را در فرزندان افزایش خواهد داد.
پزشک خوب، سامانه آنلاین رزرو از روانشناس و روانپزشک و سایر تخصص های پزشکی است که به شما کمک میکند بهترین متخصصان را در کوتاه ترین زمان و در نزدیکی محل زندگی خود پیدا کرده و وقت خود را به صورت “آنلاین” رزرو نمایید.
من ۸ سال دارم با این مشخصات فکر بدی میکنم
سلام، متوجه سوالت نمیشم. اگر نگرانی خاصی در این زمینه داری بهتره به متخصص این حوزه مراجعه بکنی.
سلام خوب هستین؟ ببخشید دخترم سه سالو چهار ماهشه و شمکوکه به اوتیسم. میشه علایمش رو بگم نظر بدید؟
سلام، تشخیص نیاز به بررسی دقیق و کامل داره و این روش خوبی برای قضاوت نیست، اگر نگران هستید بهتره به متخصص اوتیسم مراجعه کنید.
بسیار عالی و جامع بود
ممنون از توجه شما