سلام من ۱۸ سالمه یاده موضوع های گذشته که می افتم عذاب وجدان شدید میگیرم و احساس میکنم باید موضوعی که میدونم با گفتنش همه چی بد تر میشه رو باید بگم به اطرافیانم احساس میکنم افکار منفیم بعضی وقتا بهم غلبه میکنه مثلا میترسم راز بقیه رو که میدونم فاش کنم و خیلی عصبی رفتار میکنم نمیتونم جلو عذاب وجدنمو بگیرم سر موضوع های بسیار کوچیک لطفا کمکم کنین

سلام من چند وقتیه همش وسواس اینو دارم که نکنه کارایی که برای پارتنرم انجام میدم فیک باشه چون چند باریم سر این موضوع دعوامون شده و الان که تکلیف خودمو با احساساتم نمیدونم اینکه نمیدونم واقعا کارا و حرفا و حتی قبول کردن ب پیشنهاداششوو دوست دارم یا نه و دچار شک و تردیدم رابطمون خراب شده لطفا کمکم کنید

سلام من وقتی شب می خواهم بخوابم کارهایی که در روز انجام میدهم در ذهنم مرور می شود و نمی توانم بخوابم چه طوری می توانم مشکل و بر طرف کنم

سلام
راستش خیلی وقت پیش عکس یک آدمی رو در فضای مجازی دیدم که با جراحی و عمل چهره اش رو خیلی ترسناک و زشت کرده بود و اون موقع اصلا اذیتم نمی‌کرد ولی دو روز پیش شب که میخواستم بخوابم ناگهان بصورت ناخودآگاه آمد به ذهنم و تا الان همش هنگام کار های روزمره ناخودآگاه میاد به ذهنم و خیلی حس بدی بهم دست میده مثل استرس و اظطراب الکی و همش می‌خوام بهش فکر نکنم ولی نمیتونم و باز میاد ,

من مدام فکر میکنم همه جا نجس هست وقتی از خواب بیدار میشم فکر میکنم نم زده شلوارم عوض میکنم کوچکترین رطوبت در شلوار میگم نم زده متوجه نشدم دستامو خیای میشورم دستشویی میرم خیای خودمو میشورم ولی حمامم بیشتر از ده دقیقه طول نمیکشه چون میترسم دستشویم بگیره زود میام از حمام بیرون

منم بعد از دیدن یه حادثه ی مرگ نسبت به شوهرم همچین وسواس فکری گرفتم که خدایا اگه نباشه من چیکار کنم و گاهی انقدر عذابم میده که میخوام بلند بلند گریه کنم زمستون خیلی عذاب آور بود با گرم شدن هوا بهتر شدم ولی مسائلی که اعصابم رو تحت فشار قرار بده باعث میشه دوباره افکار منفی به سراغم بیاد گاهی میگن سردی به مغز میزنه و کنترل افکار سخت میشه که درمانش با یه طبیب هست

سلام من به وسواس فکری و عملی دچارم همش احساس میکنم یکی تو ذهنم داره بهم دستور میده همش با چیزهایی که میترسم اتفاق بیفته تهدیدم می‌کنه و مجبور میشم یه کار رو چند بار انجام بدم مخصوصا همش دستام رو میشورم طوری که پوست دستم خشک و سفید شده مثلا وقتی دارم کنترل رو میزارم کنار تلویزیون یدفه یه چیزی تو مغزم میگه اگه اینو بزاری اونجا یه اتفاق بد بیفته بعد مجبور میشم بزارم یه جای دیگه گاهی وقتی انقدر از دست این افکار عصبی میشم که با دستم محکم سرم رو فشار میدم و میگم بسه دیگه بسه بسه.. خیلی آزارم میده احساس میکنم به یه روانشناس یا مشاوری چیزی نیاز دارم

من ۱۵سال پیش تحت تاثیر مواد روانگردان یه کار بدی با یه پسر کردم الان اون پسر فامیلمونه هر وقت میبینمش داغون میشم چیکار کنم؟

من به این بیماری روانی مبتلا هستم وسواس فکری هم فکری هم عملی کلا زندگیم رو باختم متاهلم و دوتا پسر دارم هیچ وقت تو زندگیم موفقیتی نداشتم همیشه دعوا زجر روز خوشی ندیدم همش وسواس فکری اونم فکرای بد 😔😔هیچوقت نتونستم پول جمع کنم واسه آینده هروقت پول دستم میاد یا بچه ها مریض میشن یا ماشین خراب میشه پول ازدستم میره.وقتی به چیزی فکر میکنم برعکسش اتفاق می افته یا مثلا میخوایم بریم یه جایی مثلا گردش وقتی فکرشو میکنم برعکسش میشه یعنی یه اتفاقی می افته که نتونیم بریم یعنی جلوشو میگیرم با وسواس فکری با فکرهای بدم اصلا دست خودم نیست. اینقدر وسواس ذهنی وفکری دارم که دیگه بد نظر شدم به خدا شرم دارم از این که این حرف رو میزنم 😔😔😔

با سلام و احترام
من تحت نظر مادری ایده‌آل گرا تربیت شدم و شاید ذاتا خودم هم ایده‌آل گرا باشم. از زندگی مشترک من بیش از یازده سال است و زندگی ساده ای بدون مصارف و هزینه های گزاف شروع کردم. شوهرم از نظر سنی و تحصیلی از من پایینتر است اما من با این مسائل مشکلی نداشتم و نیز ندارم. در شروع زندگی اقتصاد همسرم ضعیف بود، اما من به تلاش، پشتکار و اینکه میتوان زندگی را ساخت به ازدواجم با این شرایط رضایت دادم. اما بعد از مدتی یعنی دو سه سال اول، بین من و همسرم مشکلاتی بوجود آمد که آسیب‌های جدی به زندگی مان زد. ازین بعد که ایشان در مسائل اقتصادی پنهان کاری هایی میکرد و بعدش ورشکست شد. بعد از اون بخاطر عدم صداقتش و پنهان کاریاش خیلی آسیب دیدم. بعد از مدتی بخاطر مشکلات بسیاااار زیادی که داشتیم مجبورا برای جدایی سه ماه از ایشان جدا شدم اما به خاطر نیاز دو دخترم دوباره به زندگی مشترک برگشتم. مشکل اصلی همسرم اینه که کنترول روی مسائل پولی نداره و فرد استراحت طلب هست. حدود دو ساله بیکار هست و من با وجود مسئولیت سه طفل که کوچکش دو نیم سالشه، کار بیرون از خانه هم دارم. برای همکاری در امور منزل همراه من، خیلی موافق نبود و هنوز هم خیلی نیست. اواخر احساس میکنم ایشان فردی فرصت طلب هست و تا زمانی که برایش مقدور شود حاضر نیست به وظیفه ای بجز انچه ایده‌آل ذهنش هست دست بزند.
این مسائل درگیری‌های ذهنی ام را تشدید می کند و نشخوار ذهنم میشود. اگر ممکن است راهنمایی ام کنید تا چطور با این زندگی و شرایط سلامتم رو حفظ کنم؟ در ضمن من در موقعیتی که هستم دسترسی به روان شناس و… افراد ماهر و خبره ندارم. نزد کسانی که رفتم در سطح نکاتی که میفهمیدم منو راهنمایی کردند. چنانچه ممکنه منو کمکم کنید ممنون میشم.

سلام من ۱۵ سالمه،پارسال و دوسال پیش وسواس فکری شدیدی داشتم در حدی که ساعتزنگ میزاشتم هر ده دقیقه یکبار بیدار میشدم تختم رو چک میکردم شپش یا ساس نداشته باشم و بعد تبلتم رو ویروس اسکن میکردم یوقت هک نشده باشم و مغزم درحدی تا عمق فاجعه میرفت ک فکر میکردم منو هک کنن گوشی بابام رو هم از تبلتم هک میکنن و بعد حساب بانکیش رو از گوشیش هک میکنن :))همش هم توی سایت ها دنبال علاعم انواع مریضی هابه خصوص شپش و ساس وانواع سرطان بودم…. الان از نظرخودم هم مسخرست ولی خب به وقتش واقعا اذیتم میکردن در حدی که یوقتایی با اینکه حتی افسردگی هم نداشتم دلم میخواست خودمو بکشم تا از دست این افکار راحت شم و حتی به تمرکزم هم آسیب جدی زد و کل پارسالرو نروتراپی میرفتم تا درست شدم…تقریبا پنج شیش ماه میشد که دیگه مشکلی نداشتم ولی دوباره دارن شروع میشن….اینبار به اون صورت نه ولی این هم با اینکه نوعش فرق داره بدجور روی مخمه و ترس از اینکه دوباره مثل قبل بشم هم اذیتم میکنه ،الان دیگه اینجوری نیست که زیاد وسواس طورباشه،ولی باز ذهنم درگیره،یجورایی انگار کنترل مغزم دست خودم نیست.سرهرچیزی خیلی اهمیت میدم و کوچیک ترین رفتاری میره روی مخم،همش این احساسو دارم که هرکی پشت سرمه داره میخنده و مسخرم میکنه،هرچند واقعاهم اینطوره،ولی کلا احساس میکنم ممکنه خیلیا اهمیت بدن به اشتباهاتم و این اتفاق توی مدرسه چند برابره ،اشتباهی یه چیزی میگم به معلم و معلم حتی بهش برهم نمیخوره و شوخی هم میکنه توی مغزم تکرار میشه و تکرار میشه، حتیوقتی ایناهم نیستن باز نمیتونم خودم باشم ،انگار نمیتونم توی زمان حال باشم،مثلا جسمم سرکلاسه ها ولی مغزم توی یه خاطره ی سه سال پیشه، خیلییی خیلی سخت از گذشته در میام و وقتی ذهنم هم میادتوی زمان حال ،نمیتونم فکرکنم وقتی میام تویزمان حال نباید تنهاباشم وگرنه افکاری که بیش‌از حد غریبن حجوم میارن سمتم باید خودمو مشغول کنم یا حرف بزنم یا نقاشی بکشم ریاضی حل کنم و یچیزی توی این مایه ها چون اگه به خودم فرصت بدم،چیزایی میاد توی ذهنم که میدونم مال خودم نیست،نه اینکه بدباشن ولی زیادی غریبن برام….توی مدرسه شدتش بیشتره توی خونه هم نمیتونم هیچکاری کنم،برای درس خوندن باید اول برای اینکه بفهمم چیکار میتونم بکنم روی زمان حال تمرکز کنم ولی وقتی تمرکز میکنم روی زمان حال که ببینم توی کدوم نقطه ی زندگیم وایستادم باز اون احساس غریبگی مزخرف میاد سراغم و بعد حتی از عصبانیت ناشناختگی ذهنم نمیتونم درس هم بخونم و تهش میگیرم میخوابم…..و اقرار نکنم،شاید روزی فقط ده دوازده ساعت بیدار باشم اونهاهم چیزی که خودم کاری کنم نیس..مثلا شیش ساعتش رو مدرسم و چهارساعت کلاسای فوق برنامه و یکی دوساعت هم کارای حیاتی مثل غدا آب وحموم…..نیاز به روانپپزشک هست؟یا اگه نیست چیکار میتونم بکنم که دیگه انقد افکارم غریبه نباشن؟

سلام وقت بخیر من چند ساله که همش افکار بشدت منفی در مورد توانایی هام و پذیرفتن مسئولیت دارم دایماً حس ناامیدی و طرد شدن و تنهایی دارم یه دوباری رفتم پیش روانپزشک ولی نتونستم ادامه بدم یه مدت خوب بودم ولی دوباره تمام افکار منفی به سراغم اومده مخصوصا بعد از فوت مادرم که حتی احساس گناه بهم دست میده که در حقش کوتاهی کردم رفتن توی جمع و کار بیرون از منزل برام سخت شده احساس میکنم نمیتونم از پسش بر بیام.. لطفا راهنماییم کنید ممنونم

سلام وقتتون بخیر…
از کودکی اینجانب به شدت به مادرم و خانواده وابسته بودم و یادمه که اوایل سال های تحصیلی پیش دبستانی و اول اشک و بغض امانم نمیداد؛
این وضعیت در اواخر سال های دوم و از اواسط سالهای سوم تا پنجم دبستان نیز نمایان شد و اغلب بغض گلویم را می فشرد؛حتی خارج از زمان مدرسه و ساعات پیشین قبل از خواب که به فکر رفتن به مدرسه می افتادم هم این حال تکرار میشد!
ولی از سال ششم ، کم کم این وضعیت با دوز بالاتر سراغم اومد. به طوری که علاوه بر دلتنگی ، اضطراب و ترس از دبیر و مدرسه همچنین ترس از تحقیر شدن و مسخره شدن هم اضافه شد!
هر سال که بالاتر میرفتم این وضعیت بدتر میشد ؛ البته خاطر نشان کنم که درسم خیلی خوب بود ولی به خاطر همین درس خوب،تمام روزم را برای خواندن و نوشتن صرف میکردم و یکنواختی به شدت بدی از شنبه تا چهارشنبه مرا در بر گرفته بود
تا ینکه در دوره راهنمایی و پیش از مجازی شدن مدارس این وضعیت تا به امروز به اوج خود رسید! با اینکه در دوران کرونا به نوعی با فضای مدرسه و وجود معلم فاصله گرفتم این حالت من وخیم و وخیم تر میشد(شاید بفرمایید در دوران کرونا و خانه نشینی همه بهم ریخته شدن ولی بالاتر عرض کردم که یکنواختی روز برای داشتن درس خوب همیشه همراه من بود و اتفاق خاصی برایم در دوران خانه نشینی نیفتاد!)
از دوران راهنمایی تا اکنون ، افکار پریشان و بدی نسبت به گذشته ای که رفته و قابل بازگشت نیست(مثل :تمام شدن خاطرات خوب و خوشِ گذشته مثلا سفر دسته جمعی ای یا عشق و حالی که خیلی بهم چسبیده بود و…) یا اتفاقات ناگوار آینده ی دور و نزدیک ،ذهن مرا فرا گرفت (تفکراتی مثل : فردا اگه درس رو بد جواب بدم ، معلم چیکارم میکنه !؟ یا نمیتونم زیر این فشار تحصیلی و روانی دوام بیارم ! یا دلم برای دورهمی ۵شنبه هفته گذشته خونه پدر بزرگ و مادر بزرگم که خیل بهم خوش گذشت تنگ شده ! و …) طوری که از درس و زندگی افتاده بودم و هر روز بغض و گریه را به جای مشق و درس خواندن تحمل میکردم.
از سال نهم و بیشتر شدن رقبای درسیم ، اضطراب اینکه کسی بهتر از من در کلاس باشد هم به افکارم اضافه گشت ؛ البته شخصی در کلاس ما بود که دبیر ریاضی از او نسبت به من ، خیلی بیشتر تعریف میکرد(حتی اون رو به اسم کوچیک و رفیق صدا میزد! برعکس من!) با اینکه من هم کاملا در کلاس ایشان ، درسم خوب بود و حتی نظمم از بقیه خیلی بیشتر! و همین اتفاق خوره ی روحم شده بود.
به واسطه ی آزمون مدارس خاص ، در دبیرستان خوب و معروفی قبول شدم و از پارسال (سال دهم) ، در آن مشغول به تحصیل…
اینجا دیگه وضعیت خیلییی بد تر شد!
چرا که تغییر مقطع تحصیلی(دبیرستان) ، سخت گیری و تهدید بیشتر از سوی دبیران و مدیران ، تدریس سطح بالای دروس ، همچنین! رقبای بسیار بیشتر و قوی تر باهم بر سر من فرود آمدند!
دیگه رمقی برایم باقی نماند! تا ساعت ۲ کلاس و بعد از آن به شدت نوشتن تکالیف و جزوه و دیدن فیلم های آموزشی و در آخر روز درس خواندن کل تایم روزم را میگرفت و …! آخرشب ها هم متوجهِ عقب بودن و ضعیف بودن از دیگران کار من را میساخت !
هر روز و هر شب همین بود! روز های آخر هفته که کلاس نداشتیم وضعیت بهتر بود ولی از غروب جمعه دوباره این وضعیت ترس و اضطراب و درگیری افکارم شروع میشد…!
امسال نیز(سال یازدهم) همین روال شده!
جمع بندی :
۱_ وابستگی و دلتنگی شدید به خانه و خانواده و گذشته و خاطرات خوب بر جای مانده
۲_ترس و اضطراب از اتفاقات ناگوار آینده ی دور و نزدیک(ترس از تهدید های معلم ها و مرگ عزیزان و…)
۳_یکنواختی روز های هفته (به غیر از ۵شنبه و جمعه) و به سبب آن درگیری و افکار پریشون
۴_فشار تحصیلی و روانی به همراه بغض و فشردن گلو
از لطف شما که مرا حوصله کردید بسیار سپاسگزارم.
ممنون میشم در صورت امکان ،پاسخ ها و نظرات خود را قرار دهید

سلام دردوران مدرسه شدت اضطرابم برای امتحانات به حدی بود ک زندگی عادیمو مختل می‌کرد. الانم چندساله ک جرات نمیکنم با کسی دوست شم ازترس تحقیر دیگران. افکار منفی هروز تو ذهنم میاد من افسردگی دارم؟ آیا درمانی وجود داره اینکه میگن افسردگی درمان نداره درسته؟

من ۴۵ سال دارم ۲۰ساله دچار وسواسی شدم تورا خدا من را کمک کنید از بدبختی رهایی دهید

سلام دخترم کلاس ۹هست وچندروزی هست که گریه میکنه ومیگه اگرامتحانم بدبشه چی؟میرسم امتحانم روبخونم؟و…بااینکه همیشه نمره هاش۲۰ هست وتاالان اینطورنبوده باید چکارش کنم؟مدام بهش میگممیرسی درس روبخونی ویکبار۱۸بشوطوری نیست ولی خودش میگه میخوام فکرنکنم نمیشه وچرا من اینطور شدم لطفا راهنمایی کنین

سلام ببخشید من وسواس فکری و عملی دارم مثلا اگر یکی فوت کرده باشه ومن هنگام کاارای روز انه اگر به اون شخص فوت شده یا خانواده‌اش فک کنم همون اتفاق برای عزیزانم اتفاق میفته مثلا دارم لباس می‌زارم تو ماشین لباسشویی اگر به آن خانواده فک کنم اتفاق بدی برای عزیزانم میفته وباعث میشه چند بار دکمه ماشین لباسشوئی خاموش و روشن کنم چهل و دوسالمه و بیست و شش ساله دچار این مشکل هستم ودیگه خسته شدم چند سال پیش مشاوره رفتم ولی نتیجه نداددوست دارم زندگی عادی داشته باشم

سلام.من وسواس فکری ابتلا به بیماری رو دارم و این چند وقت خیلی اذیتم میکنه . چه راهکاری برای از بین بردن این افکار هست؟و اینکه من خودم هم روانشناسی میخونم البته ترم ۳.ممنون میشم راهنماییم کنید.