پدوفیلی (Pedophilia) به معنی میل جنسی به کودکان میباشد. این اختلال یک اختلال جنسی و روانی است. افرادی که به این اختلال مبتلا هستند از لحاظ جنسی جذب کودکان میشوند. مبتلایان به این اختلال در اکثر مواقع مردان هستند و به هردو جنس چه دختر و چه پسر جذب میشوند. بسیاری از محققان پدوفیلی را نشانه عوامل روانی میدانند و ارتباط آن را با عوامل بیولوژیکی رد میکنند.
برخی معتقدند که علت بوجود آمدن این اختلال نتیجه قربانی بودن آزار جنسی فرد مبتلا به پدوفیلی در دوران کودکی است. البته بسیاری از افراد پدوفیلی در دوران کودکی مورد آزار جنسی قرار نگرفتهاند. آموزش صحیح مسائل جنسی به کودکان میتواند آنها از بسیاری از افراد خطرناک در جامعه محافظت کند. مبتلایان به این اختلال باید هرچه سریعتر مورد درمان قرار بگیرند. همچنین وظیفه خانواده و سایر مراقبان کودک این است که از کودکان خود در برابر این افراد مراقبت کنند. در این مقاله به بررسی این اختلال جدی روانی، علل، علائم، تشخیص و درمان آن میپردازیم.
اختلال پدوفیلی چیست؟
پدوفیلی به معنای جاذبه جنسی افراد پدوفیلی به کودکان میباشد. این کودکان اغلب به سن بلوغ نرسیدهاند. افراد مبتلا به پدوفیلی تخیلات،اصرارها و رفتارهایی دارند که شامل فعالیت جنسی با کودکان میباشد. کودکان قربانی این اختلال در واقع ۱۳ سال یا کمتر از آن سن دارند. افراد مبتلا به این اختلال اغلب مرد هستند و قربانیهای آنها میتوانند از هر دو جنس (کودک دختر و کودک پسر) باشند.
علائم اختلال پدوفیلی
طبق راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)، برای تشخیص اختلال پدوفیلی فرد مبتلا، باید علائم و معیارهای زیر را داشته باشد:
- تخیلات مکرر، شدید جنسی، اصرارها یا رفتارهای مربوط به فعالیت جنسی با کودک قبل از بلوغ (به طور کلی ۱۳ سال یا کمتر) برای مدت زمان حداقل ۶ ماه.
- این اصرارهای جنسی معمولا توسط فرد انجام میشوند یا باعث پریشانی قابل توجه در زمینههای اجتماعی، شغلی یا سایر زمینههای عملکردی فرد میشود.
- فرد مبتلا به اختلال پدوفیلی حداقل ۱۶ سال سن دارد و حداقل ۵ سال از قربانی خود بزرگتر است.
علاوه بر این، در تشخیص اختلال پدوفیلی باید مشخص شود که آیا فرد به طور خاص به کودکان جذب میشود یا خیر. جنسیتی که فرد مبتلا به آن جذب میشود و آیا فرد مبتلا جذب محارم خود میشود یا خیر باید مورد بررسی قرار گیرد.
چالشهای بسیاری برای تشخیص این اختلال وجود دارد. افرادی که به اختلال پدوفیلی مبتلا هستند به ندرت داوطلبانه به دنبال کمک میروند. مشاوره و درمان اغلب نتیجه حکم دادگاه است. مصاحبهها، نظارتها یا سوابق اینترنتی بدست آمده از طریق تحقیقات جنایی ممکن است شواهد مفیدی در تشخیص این اختلال باشد. استفاده گسترده از پورنوگرافی کودکان یک شاخص تشخیصی موثر برای تشخیص اختلال پدوفیلی میباشد.
اختلال پدوفیلی معمولا ممکن است با یک شرایط روانی دیگر نیز همراه باشد. این اختلالات روانی که ممکن است همراه با اختلال پدوفیلی رخ دهند عبارتاند از:
- اضطراب
- اختلال افسردگی ماژور
- اختلالات خلقی
- اختلال سوءمصرف مواد مخدر
علل ابتلا به اختلال پدوفیلی
علل ابتلا به اختلال پدوفیلی هنوز هم مشخص نیست. برخی شواهد نشان میدهد که اختلال پدوفیلی ممکن است در نتیجه رفتارهای خانوادگی باشد. اگرچه که معلوم نیست این رفتارها میتوانند به صورت بیولوژیکی رخ دهند و یا در نتیجه رفتارهای آموخته شده رخ میدهند. همچنین عوامل محیطی دخیل نیز باید در نظر گرفته شوند. اینکه آیا فرد در کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفته است یا خیر. فردی که در دوران کودکی مورد آزار جنسی قرار گرفته است میتواند در آینده خود نیز این اعمال را تکرار کند. البته در این رابطه اختلاف نظر بسیاری وجود دارد. با این حال، مدلهای یادگیری رفتاری نشان میدهد کودکی که قربانی یا مشاهده کننده رفتارهای نامناسب جنسی بوده است ممکن است در خطر بیشتری برای تقلید این رفتارها قرار گیرد.
مدلهای فیزیولوژیکی در حال بررسی رابطه بالقوه بین رفتارها و هورمونها هستند. به ویژه بررسی پرخاشگری و هورمونهای مردانه مورد بررسی قرار گرفته است. تحقیقات نشان میدهد که افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی از ضریب هوشی پایینتری نسب به عموم افراد برخورداند.
همچنین اسکن مغزی نشان میدهد که مغز این افراد نسبت به سایر از ماده سفید کمتری برخوردار است. مادهٔ سفید به نواحی از دستگاه عصبی مرکزی (CNS) گفته میشود که عمدتاً از آکسونهای میلینی، که به آن تنههای عصبی نیز گفته میشود، تشکیل شده است.
افراد ممکن است از علاقه جنسی خود به کودکان در حدود زمان بلوغ آگاه شوند. این اختلال یک شرایط مادامالعمر است. اما اختلال پدوفیلی شامل مواردی است که میتواند با گذشت زمان تغییر کند. از جمله پریشانی، اختلالات روانی، و تمایل فرد به انجام اقداماتی در این رابطه.
اختلال پدوفیلی از بسیاری از جهات به اختلالات شخصیتی شباهت دارد. زیرا فرد مبتلا به این اختلال بسیار خود محور است و از کودکان به عنوان وسیلهای برای لذت بردن و ارضای خود استفاده میکند و در واقع شخصا دچار پریشانی عاطفی و عذاب وجدان در این رابطه نمیشود.
به طور کلی، به نظر میرسد که افراد پدوفیلی به طور کلی رفتار خود را طبیعی میدانند اما با این وجود معتقدند که آن را باید پنهان کنند زیرا جامعه آنها را قبول نمیکند. پدوفیلیها خود را اینگونه متقاعد میکنند که در واقع کار خوبی انجام میدهند و کودکان واقعا از این رابطه لذت میبرند. حدس زده شده است که پدوفیلیها به درستی رشد نکردهاند و در مرحله خاصی از رشد از نظر ذهنی ثابت یا گیر کردهاند، در حالی که هورمونها و بدن فیزیکی آنها به طور معمول بالغ میشوند.
آیا پدوفیلی یک گرایش جنسی است؟
براساس تحقیقات انجام شده، بسیاری از افراد اختلال پدوفیلی یا میل جنسی به کودکان را به خوبی نمیشناسند و همین موضوع باعث میشود تا شایعات زیادی درباره این اختلال در بین مردم وجود داشته باشد. دانش و آگاهی بیشتر مردم جامعه نسبت به افراد مبتلا به پدوفیلی، بسیار کم است. به همین دلیل بصورت ناخودآگاه وقتی یک فرد غریبه با ظاهری ترسناک و ژولیده را میبینیم، این فکر به ذهن ما خطور میکند که ممکن است این فرد یک کودک ربا باشد که به دنبال آزار رساندن به کودکان است.
بیشتر افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی به دلیل رفتارهای غیرعادی، توسط کودکان شناسایی میشوند و غالب کودکان از این افراد فراری هستند. همین موضوع باعث میشود تا فرد مبتلا به این اختلال دچار احساس غم، اضطراب و گناه شود و از انجام کارهای روزمره خود و حضور در جشنها، رویدادها و مکانهای عمومی پرهیز کند. بیشتر افراد بر این باورند که پدوفیلی یک گرایش جنسی است؛ اما باید بگوییم پدوفیلی تنها یک اختلال روانی است و ارتباطی با گرایش جنسی ندارد.
بلکه پدوفیلی به عنوان اختلال پارافیلیک شناخته میشود. در واقع پارافیلیک هر گونه تمایل جنسی شدید و مستمر است که خارج از چارچوب رابطه جنسی سالم قرار دارد و جایگزین میل جنسی شده و باعث تحریک تناسلی در فرد میشود. این نوع اختلال اول از همه باعث ناراحتی خود بیمار میشود. زمانی میتوان از پدوفیلیک به عنوان یک گرایش جنسی یاد کرد که فرد مبتلا به این اختلال دچار احساساتی چون اضطراب، شرم یا احساس گناه نشود. اما باید بگوییم تمامی افراد مبتلا به پدوفیلی دچار مشکلات روحی و روانی هستند که بیشتر از کودک، خودشان را آزار میدهد. پس شاید بهتر باشد از پدوفیلی به عنوان انحراف جنسی یاد کرد.
آیا تمام افراد مبتلا به اختلال پدوفیل، کودک آزار هستند؟
بسیاری از افراد بر این باورند که زندگی با یک فرد مبتلا به اختلال پدوفیلیک، آنها را تبدیل به یک کودک آزار میکند؛ اما باید بگوییم این حرف به هیچ عنوان صحت ندارد. در واقع بیشتر مردم فکر میکنند تمام افراد مبتلا به پدوفیلی به دنبال آزار و اذیت جنسی کودکان هستند؛ اما باید بگوییم برخی از پدوفیلیها به هیچ کودکی آزار نمیرسانند. توجه کنید؛ هر فرد بزرگسالی که بطور غیرعادی کودکی را لمس میکند یا کودکی را مجبور به لمس خود میکند، درگیر سو استفاده جنسی از کودکان است و لزوما به اختلال پدوفیل مبتلا نیست.
باید بگوییم که اختلال پدوفیلیک بر تحریک جنسی کودکان تمرکز دارد؛ پس اگر شما با یک فرد مبتلا به پدوفیلی زندگی میکنید به کودک آزاری مبتلا نیست، حتی اگر درباره این کار خیالپردازی کنید و هرگز به آن عمل نکنید. براساس نظر روانشناسان و روانپزشکان، پدوفیلی یک وضعیت روانپزشکی است که در طی آن فردی بزرگسال، جذب یک کودک خردسال پیش از بلوغ میشود و ممکن است در تمامی مواقع براساس انگیزههای جنسی خود عمل نکند. متخصصین این حوزه بر این باورند که کودک آزاری همیشه یک رفتار است که در طی آن فرد به آزار جنسی کودکان یا نوجوانان میپردازد؛ اما پدوفیلی لزوما یک رفتار نیست و میتواند تنها یک میل باشد.
پدوفیلی در مقابل افبوفیل
انسانها دارای تمایلات جنسی متفاوتی هستند و زمانی که هر یک از این تمایلات به شکل نامتعارفی بروز کند، اختلال نام میگیرد. ترجیحات جنسی غیر معمول نیز در دسته اختلالات قرار دارند که شامل پروفیلی، افبوفیل و چند مورد دیگر است. در این بخش موضوع بحث ما در ارتباط با دو اختلال پدوفیلی و افبوفیل است که عده زیادی این دو را یکسان میدانند. باید بگوییم که پدوفیلی به افرادی اختصاص دارد که از نظر جنسی به کودکان پیش از بلوغ علاقه دارند. اما در مقابل افبوفیل به افرادی اختصاص دارد که از نظر جنسی به نوجوانان علاقه دارند و علائم رفتاری و روشها درمانی آنها با پدوفیلیها متفاوت است. پس هرگز نباید پدوفیلی و افبوفیل را با یکدیگر یکسان دانست؛ چرا که علائم هر یک از این اختلالات بسیار متفاوت است.
اختلال پدوفیلیک چگونه تشخیص داده میشود؟
روانپزشکان، روانشناسان و سایر متخصصین حوزه روان با انجام برخی آزمایشات و بررسیهای رفتاری، میتوانند اختلال پدوفیلیک را در افراد تشخیص دهند. روش DSM-5 به عنوان یک راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی شناخته میشود که بسیاری از متخصصان برای شناخت اختلال پدوفیلیک از این روش استفاده میکنند. براساس روش DSM-5، علاقه زیاد افراد به پورنوگرافی کودکان به عنوان یکی از شاخصههای اصلی اختلال پدوفیلیک شناخته میشود.
اما برخی روانشناسان و روانپزشکان ممکن است برای تشخیص قطعی پدوفیلیک از سیستم ارزیابی AASI-3 نیز استفاده کنند. AASI-3 یک سیستم ارزیابی درمانی و تجربی است که برای مردان و زنان بالغ دارای مشکلات رفتاری جنسی مورد استفاده قرار میگیرد. متخصص مربوطه به کمک این سیستم، علایق جنسی فرد به کودکان و احتمال سو استفاده جنسی فرد از کودکان در زمانهای گذشته را بررسی میکند.
همچنین در سیستم ارزیابی AASI-3، ممکن است از ابزارهای تشخیصی دیگری مانند پلتیسموگرافی آلت تناسلی در مردان و فتوپلتیسموگرافی واژینال در زنان نیز استفاده شود. در واقع با نشان دادن تصاویر اندام جنسی کودکان به بیمار، این دو ابزار جریان خون را در اندام تناسلی فرد اندازهگیری میکنند و با بررسی نتیجه میتوان از ابتلای فرد به اختلال پدوفیلیک باخبر شد.
درمان اختلال پدوفیلی
در حالی که درمان ممکن است به افراد پدوفیلی کمک کند تا از تمایلات خود نسبت به کودکان دست بکشند، بسیاری از آنها به دلیل عواقب قانونی به دنبال درمان این اختلال نمیروند. برای افراد مبتلا به اختلال پدوفیلی که به دنبال کمک هستند، تحقیقات نشان میدهد که مدلهای درمانی شناختی-رفتاری ممکن است موثر باشد. چنین مدلهایی ممکن است شامل شرطی سازی بیزاری آور (بیزار درمانی)، آموزش ابراز وجود (آموزش مهارتهای اجتماعی، مدیریت زمان، ساختار)، پیشگیری از عود، سیستمهای نظارتی (اعضای خانواده که به نظارت بر رفتار بیمار کمک میکنند) و رفتار صحیح مادام العمر.
مصرف دارو
داروها ممکن است همراه با روان درمانی برای درمان اختلال پدوفیلی استفاده شوند. این داروها شامل استات مدروکسی پروژسترون (Provera) و استات لوپرولاید (Lupron) ضد آندروژن برای کاهش میل جنسی هستند.
شدت میل جنسی به طور مداوم به رفتار پارافیلیا ارتباط ندارد و سطح بالای تستوسترون در گردش خون یک مرد را به پارافیلیا مستعد نمیکند. هورمونهایی مانند استات مدروکسی پروژسترون و استات سیپروترون باعث کاهش تستوسترون در گردش خون میشوند، به طور بالقوه میل جنسی و پرخاشگری را کاهش میدهند. این هورمونها، که به طور معمول همراه با درمانهای رفتاری و شناختی استفاده میشوند، ممکن است دفعات نعوظ، تخیلات جنسی و شروع رفتارهای جنسی، از جمله خودارضایی و مقاربت را کاهش دهند. همچنین مشخص شده است که داروهای ضد افسردگی مانند فلوکستین میل جنسی را کاهش میدهد.
سوالات متداول
- آیا فرد مبتلا به فدوپیلی همیشه یک کودک آزار است؟
- خیر، متخصصین حوزه روانشناسی و روانپزشکی بر این باورند که کودک آزاری همیشه یک رفتار است که در طی آن فرد به آزار جنسی کودکان یا نوجوانان میپردازد؛ اما پدوفیلی لزوما یک رفتار نیست و میتواند تنها یک میل باشد.
- برای تشخیص پدوفیلی از چه ابزاری استفاده میشود؟
- برای تشخیص پدوفیلیک از ابزارهای پلتیسموگرافی آلت تناسلی در مردان و فتوپلتیسموگرافی واژینال در زنان استفاده شود. پس با نشان دادن تصاویر اندام جنسی کودکان به بیمار، این دو ابزار جریان خون را در اندام تناسلی فرد اندازهگیری کرده و با بررسی نتیجه میتوان از ابتلای فرد به اختلال پدوفیلیک باخبر شد.
- آیا دو اختلال پدوفیل و افبوفیل یکسان است؟
- خیر، چرا که پدوفیلیها از نظر جنسی به کودکان پیش از بلوغ علاقه دارند و در مقابل افبوفیلها از نظر جنسی به نوجوانان علاقه دارند و علائم رفتاری و روشها درمانی هر یک از این دو با یکدیگر متفاوت است.
- اختلال پدوفیل چه آسیبهای روحی به بیمار وارد میکند؟
- فرد مبتلا به اختلال پدوفیل دچار احساساتی چون اضطراب، شرم یا احساس گناه میشود و مشکلات روحی و روانی زیادی را تجربه میکند که همین موضوع باعث میشود تا بیشتر از کودکان، به خودش را آزار برساند.
- آیا در تمامی موارد سوءاستفاده جنسی با پدوفیل مرتبط است؟
- خیر، هر فرد بزرگسالی که بطور غیرعادی کودکی را لمس میکند یا کودکی را مجبور به لمس خود میکند، درگیر سو استفاده جنسی از کودکان است و لزوما به اختلال پدوفیل مرتبط نیست.
منابع
اختلالات جنسی درمان دارند، اگر شما یا اطرافیانتان درگیر این نوع اختلالات هستید با مراجعه به سایت پزشک خوب از بهترین متخصصان کمک بگیرید.
اگر نیاز به دریافت راهنمایی در این زمینه دارید، روی دکمه زیر کلیک کنیدمتخصص خوب برای اختلالات جنسی
پرسش و پاسخ
آیا حضور پدوفیلی بدون درمان درخانه خطرناک است شوهرم به دخترونوه خودش هم نظردارد
سلام خیلی مفید بود ممنون