روانپزشک کیست؟

دکتر روانپزشک یا متخصص اعصاب و روان، فردی است که در زمینه سلامت روان تخصص دارد. تشخیص و درمان افراد مبتلا به بیماری‌های روحی روانی در تخصص آنها است. آنها درک عمیقی از سلامت جسمی و روانی انسان داشته و به خوبی با ارتباط این دو آشنا هستند. روانپزشکان به بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی، افسردگی، اختلال دوقطبی، اختلالات خوردن، اعتیاد و ... کمک می‌کنند.

‌روانپزشکان حداقل یازده سال یا بیشتر آموزش می‌بینند. آنها ابتدا در دانشگاه مدرک پزشکی عمومی می‌گیرند. سپس، حداقل یک یا دو سال دیگر در بیمارستان آموزش می‌بینند. در ادامه، برای آنکه به یک روانپزشک تبدیل شوند، باید ۵ سال آموزش ویژه ببینند.

‌

متخصص اعصاب و روان (دکتر روانپزشک) چه کاری انجام می‌دهد؟

متخصص اعصاب و روان علائم روانی و جسمی شما را ارزیابی می‌کند. آنها مشکل شما را تشخیص می‌دهند و با همکاری متقابل، طرحی برای درمان شما ارائه می‌دهند. روانپزشکان، درمان روانشناختی ارائه می‌دهند، دارو تجویز می‌کنند یا در صورت لزوم از الکتروشوک درمانی برای درمان کمک می‌گیرند.

دکتر روانپزشک برای درمان اقدامات زیر را انجام می‌دهد:

• به بیمار در مدیریت سلامت روان در درازمدت کمک می‌کند.
• در مورد سبک زندگی مشاوره می‌دهد.
• با شما به صورت جداگانه یا با همراهی شریک زندگی‌تان، کار می‌کند.
• از نظرات و پیشنهادات سایر پزشکان و متخصصان بهداشت روانی استفاده می‌کند.
• شما را به متخصصان دیگر ارجاع می‌دهد.
• در صورت لزوم، شما را در بیمارستان بستری می‌کند.

‌

چه زمانی به متخصص اعصاب و روان مراجعه کنیم؟

اگر سلامت روانی شما با مشکلات زیر روبرو شده است، به یک روانپزشک یا دکتر اعصاب و روان نیاز دارید:

• وضعیت روانی شما پیچیده و تشخیص آن دشوار است.
• به خودکشی فکر می‌کنید.
• به طور ناگهانی دچار مشکل روانی شده‌اید.
• به داروهایی نیاز دارید که تنها روانپزشک می‌تواند تجویزشان کند.
• پزشک خانوادگی نمی‌تواند به شما کمک کند.

‌

دلایل متداول برای مراجعه به متخصص اعصاب و روان عبارتند از:

• مشکلات مربوط به تغییر سبک زندگی یا استرس
• اضطراب، نگرانی یا ترس شدید
• افسردگی یا خستگی مفرطی که از بین نمی‌رود.
• فکر کردن به خودکشی
• فکر کردن به آزار دیگران
• آسیب رساندن عامدانه به خود
• داشتن انرژی بیش از حد، ناتوانی در خواب یا استراحت
• داشتن افکار منفی تکرارشونده
• تفکر وسواسی
• حس قرار داشتن بر لبه پرتگاه
• احساس اینکه همه دنبال شما هستند یا می‌خواهند به شما آسیب بزنند.
• توهم (شنیدن یا دیدن چیزهایی که وجود ندارند)
• هذیان (اعتقاد به چیزهایی که مبنای واقعی ندارند)
• افکار از هم گسیخته
• مصرف غیرعادی الکل یا مواد مخدر
• اعتیاد به قمار، بازی و رفتارهای مشابه
• مشکلات مربوط به تصویر بدن، خوردن یا رژیم غذایی
• مشکلات حافظه
• عدم تمرکز و توجه، بیش فعالی
• خشونت، تحریکپذیری و طغیان احساسی
• بی خوابی و سایر مشکلات خواب
• عارضه‌هایی که در دوران کودکی آغاز می‌شوند، مانند: اوتیسم، ناتوانی ذهنی و اضطراب

‌

پیدا کردن روانپزشک خوب در تهران

برای اینکه یک دکتر روانپزشک خوب در تهران پیدا کنید، می‌توانید از سایت پزشک خوب کمک بگیرید. در پزشک خوب به لیست بهترین پزشکان اعصاب و روان تهران، کرج و سایر شهرهای ایران دسترسی دارید. همچنین می‌توانید به صورت غیرحضوری و آنلاین، از آن‌ها نوبت ویزیت دریافت کنید. در صفحه هر متخصص، اطلاعات دکتر اعصاب و روان از جمله رزومه کاری و تحصیلی، امتیازات، نظرات دیگران و ساعات نوبت‌دهی ذکر شده است.

‌

روانپزشکان چه درمان‎‌هایی را ارائه می‌دهند؟

• دارو درمانی
• روان درمانی یا گفتاردرمانی
• شیوه‌های درمان به کمک تحریک مغز، مانند: الکتروشوک

آنها همچنین توصیه هایی در خصوص رژیم غذایی، خواب و غیره ارائه می‌دهند که به بازیابی بیمار کمک می‌کند. اطلاعاتی که آنها در مورد وضعیت بیمار ارائه می‌کنند، نقش به سزایی در شناخت علائم و درمان آنها دارد. روانپزشک تنها از درمان‌هایی استفاده می‌کند که سلامت و اثربخشی آنها ثابت شده باشد.

‌

زمینه‌های فوق تخصص در روانپزشکی

برخی روانپزشکان بر یک زمینه خاص تمرکز دارند؛ به طور نمونه:

• روانپزشکی کودکان و نوجوانان
• روانپزشکی بزرگسالان
• روانپزشکی سالمندان
• روانپزشکی اعتیاد
• روانپزشکی حقوقی (مربوط به قانون)

روانپزشکی کودک چیست؟

روانپزشکی کودک؛ شاخه‌ای از پزشکی است که به مطالعه و درمان اختلالات روحی، عاطفی و رفتاری کودکان می‌پردازد. روانپزشکی کودکان از اواسط دهه 1920 میلادی به عنوان زیرمجموعه روانپزشکی و عصب‌شناسی معرفی گردید. سایر زیرمجموعه‌های این رشته شامل روانپزشکی نوزاد و روانپزشکی نوجوانان است.

از آنجایی که کودک در مرحله حساس رشد قرار دارد، تشخیص و درمان اختلالات روانی و عاطفی او با رویکرد مورد استفاده برای نوجوانان تفاوت دارد. با توجه به تغییرات شخصیتی که بر اثر رشد در کودک ایجاد می‌شود، روانپزشک کودک باید آگاهی کاملی از مراحل رشد شخصیتی او نیز داشته باشد.

با اینکه بسیاری از اصول مربوط به درمان اختلالات روانی در بزرگسالان در مورد کودکان نیز کاربرد دارد، روانپزشک کودک باید اطلاعات مربوط به رفتار کودک را از بزرگسالانی دریافت کند که بیشترین ارتباط را با او دارند؛ یعنی والدین، متخصصان اطفال، روانشناسان، معلمان یا مددکاران اجتماعی.

روانپزشکی کودک عمدتاً بر مطالعه و درمان اختلالات رفتاری و مشکلات عاطفی مؤثر بر کودکان تمرکز دارد. ناسازگاری‌های عاطفی کودکان اغلب نتیجه واکنش‌های اضطرابی است که در قالب عادت‌های ناپسند مانند ناخن جویدن، مکیدن انگشت شست، خیس کردن رختخواب و قشرق به راه انداختن، و همچنین اختلالات عملی مانند پرخاشگری شدید، دروغ گفتن، دزدی، خرابکاری، دعوا، آتش‌افروزی، قلدری و فرار از خانه نمایان می‌شود. در بین نونهالان، محرومیت از داشتن مادر یا داشتن مشکلات ارتباطی با مادر ممکن است به گوشه‌گیری، گریه مداوم، بی‌اشتهایی، بی‌خوابی و عقب‌ماندگی ذهنی یا جسمی کودک منجر شود.

در نیمه دوم قرن بیستم، سوء استفاده و غفلت از کودکان به عنوان دو عامل اصلی در اختلالات دوران کودکی تشخیص داده شدند.

درمان روانپزشکی کودکان همانند بزرگسالان نیازمند بررسی هر گونه عوامل ژنتیکی و جسمانی مؤثر بر اختلال کودک است. رابطه کودک و والدین نیز باید بررسی شود تا ارتباط آن با اختلال کودک مشخص گردد. در مواردی که رفتار والدین باعث ایجاد ناراحتی می‌شود -برای مثال، در روابطی که تحت تأثیر مصرف الکل، دشمنی، ظلم و ستم، غفلت، حمایت مفرط از کودک و یا جاه‌طلبی والدین قرار دارد- اختلالات رفتاری در کودکان شیوع بیشتری دارد. عصبانیت، روانپریشی و سایر مشکلات روانپزشکی در والدین اغلب به ایجاد اخلال در رابطه کودک با والدین می‌انجامد. مرگ یا از دست دادن یکی از والدین نیز می‌تواند تأثیر مخربی بر رشد عاطفی کودک بگذارد. یکی دیگر از مشکلات شخصیتی، به رابطه کودک با برادران و خواهرانش برمی‌گردد.

روانپزشکی کودک اغلب نوعی خانواده‌درمانی است.

تجربیات مدرسه می‌توانند مشکلات شخصیتی هم ایجاد کنند. بسیاری از کودکان دچار اختلالات یادگیری می‌شوند، چون به لحاظ احساسی، ذهنی یا فکری قادر به یادگیری نیستند. برای مثال، کودکان مبتلا به مشکلات ادراکی نظیر خوانش‌پریشی ممکن است نتوانند مهارت‌های خواندن خود را با توجه به سنی که دارند ارتقا دهند. در نتیجه، از اینکه نتوانسته‌اند انتظارات خانواده و هم‌کلاسی‌هایشان را برآورده کنند، احساس یأس و ناامیدی می‌کنند.

علاوه بر روش‌های تخصصی مانند بازی درمانی، بسیاری از تکنیکهای درمانی مختص بزرگسالان در مورد کودکان نیز کاربرد دارد. بازی کردن، مبنای اصلی ارتباط کودک و روان‌درمانگر است. بازی کردن به کودکان اجازه می‌دهد احساسات، افکار، امیال و ترس‌هایشان را با خیال راحت بیان کنند، کاری که از طریق ارتباط کلامی برایشان دشوار است.