روانپزشک، فردی است که در زمینه سلامت روان تخصص دارد. تشخیص و درمان افراد مبتلا به بیماری‌های روانی در تخصص آنها است. آنها درک عمیقی از سلامت جسمی و روانی انسان داشته و به خوبی با ارتباط این دو آشنا هستند. روانپزشکان به بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی، افسردگی، اختلال دوقطبی، اختلالات خوردن و اعتیاد کمک می‌کنند.

روانپزشکان چه کاری انجام می‌دهند؟

روانپزشکان علائم روانی و جسمی شما را ارزیابی می‌کنند. آنها مشکل شما را تشخیص می‌دهند و با همکاری متقابل، طرحی برای درمان شما ارائه می‌دهند. روانپزشکان، درمان روانشناختی ارائه می‌دهند، دارو تجویز می‌کنند و از الکتروشوک برای درمان کمک می‌گیرند.

روانپزشک برای درمان از اقدامات زیر استفاده می‌کند:

به بیمار در مدیریت سلامت روان در درازمدت کمک می‌کند
در مورد سبک زندگی مشاوره می‌دهد
با شما به صورت جداگانه یا با همراهی شریک زندگی‌تان، کار می‌کند
از نظرات و پیشنهادات سایر پزشکان و متخصصان بهداشت روانی استفاده می‌کند
شما را به متخصصان دیگر ارجاع می‌دهد
در صورت لزوم، شما را در بیمارستان بستری می‌کند

روانپزشک به چه کاری می‌آید؟

اگر سلامت روانی شما با مشکلات زیر روبرو شده است، به یک روانپزشک نیاز دارید:

وضعیت روانی شما پیچیده و تشخیص آن دشوار است
به خودکشی فکر می‌کنید
به طور ناگهانی دچار مشکل روانی شده‌اید
به داروهایی نیاز دارید که تنها روانپزشک می‌تواند تجویزشان کند
پزشک خانوادگی نمی‌تواند به شما کمک کند.

دلایل متداول برای مراجعه به روانپزشک عبارتند از:

مشکلات مربوط به تغییر سبک زندگی یا استرس
اضطراب، نگرانی یا ترس شدید
افسردگی یا خستگی مفرطی که از بین نمی‌رود
فکر کردن به خودکشی
فکر کردن به آزار دیگران
آسیب رساندن عامدانه به خود
داشتن انرژی بیش از حد، ناتوانی در خواب یا استراحت
داشتن افکار منفی تکرارشونده
تفکر وسواسی
حس قرار داشتن بر لبه پرتگاه
احساس اینکه همه دنبال شما هستند یا می‌خواهند به شما آسیب بزنند
توهم (شنیدن یا دیدن چیزهایی که وجود ندارند)
هذیان (اعتقاد به چیزهایی که مبنای واقعی ندارند)
افکار از هم گسیخته
مصرف غیرعادی الکل یا مواد مخدر
اعتیاد به قمار، بازی و رفتارهای مشابه
مشکلات مربوط به تصویر بدن، خوردن یا رژیم غذایی
مشکلات حافظه
عدم تمرکز و توجه، بیش فعالی
خشونت، تحریکپذیری و طغیان احساسی
بی خوابی و سایر مشکلات خواب
عارضه‌هایی که در دوران کودکی آغاز می‌شوند، مانند اوتیسم، ناتوانی ذهنی و اضطراب.

روانپزشکان چه درمان‎‌هایی را ارائه می‌دهند؟

دارو درمانی
درمان روانی (روان درمانی یا گفتاردرمانی)
شیوه‌های درمان به کمک تحریک مغز، مانند الکتروشوک.

آنها همچنین توصیه هایی در خصوص رژیم غذایی، خواب و غیره ارائه می‌دهند که به بازیابی بیمار کمک می‌کند. اطلاعاتی که آنها در مورد وضعیت بیمار ارائه می‌کنند، نقش به سزایی در شناخت علائم و درمان آنها دارد. روانپزشک تنها از درمان‌هایی استفاده می‌کند که سلامت و اثربخشی آنها ثابت شده باشد.

روانپزشکان توضیح می‌دهند که:

چرا این شیوه درمان را توصیه می‌کند؟
روند درمان چگونه کار می‌کند؟
درمان مورد نظر چه عوارضی دارد؟
خطرات احتمالی درمان کدامند؟
درمان چقدرهزینه دارد؟

موافقت با شیوه درمان پیشنهادی پزشک، به شما بستگی دارد.

روانپزشکان چه تحصیلاتی دارند؟

روانپزشکان حداقل 11 سال یا بیشتر آموزش می‌بینند. آنها ابتدا در دانشگاه مدرک پزشکی می‌گیرند. سپس، حداقل 1 یا 2 سال دیگر در بیمارستان آموزش می‌بینند. در ادامه، برای آنکه به یک روانپزشک تبدیل شوند، باید 5 سال آموزش ویژه ببینند.

روانپزشکان کجا کار می‌کنند؟

روانپزشکان در بیمارستان‌های عمومی و خصوصی، مؤسسات خدمات بهداشت روانی و مطب‌های خصوصی کار می‌کنند. آنها همچنین در زمینه‌های تحقیقاتی، مشاوره امور حقوقی و تدریس نیز فعالیت دارند. این یعنی آنها در ادارات دولتی، مراکز تحقیقاتی و دانشگاه‌ها کار می‌کنند.

بسیاری از روانپزشکان چندین شغل مختلف دارند. آنها ممکن است بخشی از روز را در یک بیمارستان عمومی باشند و باقی روز را به صورت خصوصی کار کنند.

زمینه‌های فوق تخصص در روانپزشکی

برخی روانپزشکان بر یک زمینه خاص تمرکز دارند؛ برای مثال:

روانپزشکی کودکان و نوجوانان
روانپزشکی بزرگسالان
روانپزشکی سالمندان
روانپزشکی اعتیاد
روانپزشکی حقوقی (مربوط به قانون)

هر آنچه نیاز است راجع به فوق تخصص روان پزشکی کودکان بدانید

روانپزشکی کودک چیست؟

روانپزشکی کودک؛ شاخه‌ای از پزشکی است که به مطالعه و درمان اختلالات روحی، عاطفی و رفتاری کودکان می‌پردازد. روانپزشکی کودکان از اواسط دهه 1920 میلادی به عنوان زیرمجموعه روانپزشکی و عصب‌شناسی معرفی گردید. سایر زیرمجموعه‌های این رشته شامل روانپزشکی نوزاد و روانپزشکی نوجوانان است.

از آنجایی که کودک در مرحله حساس رشد قرار دارد، تشخیص و درمان اختلالات روانی و عاطفی او با رویکرد مورد استفاده برای نوجوانان تفاوت دارد. با توجه به تغییرات شخصیتی که بر اثر رشد در کودک ایجاد می‌شود، روانپزشک کودک باید آگاهی کاملی از مراحل رشد شخصیتی او نیز داشته باشد.

با اینکه بسیاری از اصول مربوط به درمان اختلالات روانی در بزرگسالان در مورد کودکان نیز کاربرد دارد، روانپزشک کودک باید اطلاعات مربوط به رفتار کودک را از بزرگسالانی دریافت کند که بیشترین ارتباط را با او دارند؛ یعنی والدین، متخصصان اطفال، روانشناسان، معلمان یا مددکاران اجتماعی.

روانپزشکی کودک عمدتاً بر مطالعه و درمان اختلالات رفتاری و مشکلات عاطفی مؤثر بر کودکان تمرکز دارد. ناسازگاری‌های عاطفی کودکان اغلب نتیجه واکنش‌های اضطرابی است که در قالب عادت‌های ناپسند مانند ناخن جویدن، مکیدن انگشت شست، خیس کردن رختخواب و قشرق به راه انداختن، و همچنین اختلالات عملی مانند پرخاشگری شدید، دروغ گفتن، دزدی، خرابکاری، دعوا، آتش‌افروزی، قلدری و فرار از خانه نمایان می‌شود. در بین نونهالان، محرومیت از داشتن مادر یا داشتن مشکلات ارتباطی با مادر ممکن است به گوشه‌گیری، گریه مداوم، بی‌اشتهایی، بی‌خوابی و عقب‌ماندگی ذهنی یا جسمی کودک منجر شود.

در نیمه دوم قرن بیستم، سوء استفاده و غفلت از کودکان به عنوان دو عامل اصلی در اختلالات دوران کودکی تشخیص داده شدند.

درمان روانپزشکی کودکان همانند بزرگسالان نیازمند بررسی هر گونه عوامل ژنتیکی و جسمانی مؤثر بر اختلال کودک است. رابطه کودک و والدین نیز باید بررسی شود تا ارتباط آن با اختلال کودک مشخص گردد. در مواردی که رفتار والدین باعث ایجاد ناراحتی می‌شود -برای مثال، در روابطی که تحت تأثیر مصرف الکل، دشمنی، ظلم و ستم، غفلت، حمایت مفرط از کودک و یا جاه‌طلبی والدین قرار دارد- اختلالات رفتاری در کودکان شیوع بیشتری دارد. عصبانیت، روانپریشی و سایر مشکلات روانپزشکی در والدین اغلب به ایجاد اخلال در رابطه کودک با والدین می‌انجامد. مرگ یا از دست دادن یکی از والدین نیز می‌تواند تأثیر مخربی بر رشد عاطفی کودک بگذارد. یکی دیگر از مشکلات شخصیتی، به رابطه کودک با برادران و خواهرانش برمی‌گردد.

روانپزشکی کودک اغلب نوعی خانواده‌درمانی است.

تجربیات مدرسه می‌توانند مشکلات شخصیتی هم ایجاد کنند. بسیاری از کودکان دچار اختلالات یادگیری می‌شوند، چون به لحاظ احساسی، ذهنی یا فکری قادر به یادگیری نیستند. برای مثال، کودکان مبتلا به مشکلات ادراکی نظیر خوانش‌پریشی ممکن است نتوانند مهارت‌های خواندن خود را با توجه به سنی که دارند ارتقا دهند. در نتیجه، از اینکه نتوانسته‌اند انتظارات خانواده و هم‌کلاسی‌هایشان را برآورده کنند، احساس یأس و ناامیدی می‌کنند.

علاوه بر روش‌های تخصصی مانند بازی درمانی، بسیاری از تکنیکهای درمانی مختص بزرگسالان در مورد کودکان نیز کاربرد دارد. بازی کردن، مبنای اصلی ارتباط کودک و روان‌درمانگر است. بازی کردن به کودکان اجازه می‌دهد احساسات، افکار، امیال و ترس‌هایشان را با خیال راحت بیان کنند، کاری که از طریق ارتباط کلامی برایشان دشوار است.