افسردگی روز تولد چیست؟ چرا در روز تولدمان احساس غمگینی داریم؟

من امروز تولدمه ،۲۳ سالم میشه ، سه سال تحت درمان روانپزشک بودم تا افسردگیم درمان بشه ، خیلی وقته برام مهم نیست که تولدمه ، بچه بودم دلم میخواست تولد بگیرم ولی الان فقط می خوام برم بیرون و نباشم تا این روز نحس بگذره، تبریکای الکی ، محبتای الکی ، آدمایی که حتی یکم برای تو و روح و وجودت ارزش قائل نشدن حالا میگن تولدت مبارک ، من یه درونگرام و افسردم و با خانواده و دوستامم مشکل دارم فکر کردم فقط منم که روز تولدم برام وحستناکه دیدم نه ، تنها نیستم

امشب ، شب تولد منه
و ورود به دنیای ۲۲ سالگی
من همیشه سعی کردم برای دوستام کم نزارم ولی هیچ وقت اون محبت و توجهی که باید رو ازشون دریافت نکردم
به خاطر این موضوع خیلی غمگینم
چون توقع داشتم امشب توجه بیشتری دریافت کنم
شاید واقعا درسته که هر چقدر مهربون باشی بد تره
من امشب واقعا دلم گرفته
نه فقط از اطرافیانم، بلکه از خودم
چون همیشه یه آدم ساده بودم که بی وقفه به آدما توجه کردم
اما دیگه وقتش رسیده که به خودم فکر کنم و برای خودم تایم بیشتری بزارم
خواستم بگم شما هم از این به بعد خودتون بیشتر اهمیت بدین که اگر ندین ممکنه یه روزی متوجه اشتباهتون بشینن که خیلی دیره

حدود شش سال پیش یک روز قبل از تولدم دخترم رو با وجود اینکه یک ماه از زندگیش می گذشت و یه نوزاد کوچولو بود از دست دادم می دونم مریض بود و باید فرشته میشد ولی بعد از اون من از تولدم بی زارم و فقط برای پسرم و خواهر دوقلو فرشته کوچولوم می خندم ، هر سال یهویی موقعی که بهم گفتن مریض و فقط باید منتظر به دنیا اومدنش باشی روز تولدش و روز تولد خودم بی اختیار اشک می ریزم و هیچ کس من رو‌درک نمی کنه همه می گن بهتر اگه بود الان باید از به بچه ی مریض مواظبت می کردی ولی روز تولد من بدترین روز زندگی من ، با دستای خودم سپردمش که خاکش کنن

روز سیزدهم شب عید، تولدمه!
مثل هرساله هیشکی برام ارزش قاعل نیست
من یه کاپ کیک و دوتا بادکنک مشکی میرم لب یه رودخونه ای. و شمم رو فوت میکنم
هیچی
مثل همیشه،

امشب تولد ۴۰ سالگی من بود از صبح که بیدار شدم حس و حال خوبی داشتم چندتا پیام تبریک خیلی ساده… همین منو راضی می کرد. تا اینکه بعدازظهر خوهر کیک به دست وارد منزل ما شد،(با اینکه بهش ظهر گفته بودم نیاز به هیچکاری نیست من هیچ هدیه و یا کیکی نمی خوام .البته دلیلشم اینه که مادرم در بستر بیماریه و این روزها خیلی تحت فشارم از طرفی هم خواهر و برادرم هم که باهم توو خونه زندگی می کنیم چندماهی هست که با من قهر هستن و جو خونه سنگینه) به طرز عجیبی توو ی لحظه تمام آرامشمو رفت . بی اراده عصبانی شدم و کلی بهش بد اخلاقی کردم که چرا کیک گرفتی …
فقط اینو بگم که بعدش بخاطر عصبانیت خودم و اینکه چرا نذاشتم چند دقیقه ای از نظر روحی تنوعی برای مادرم بشه یا حال خواهرمو بد کردم … از خودم متنفر شدم و یه دل سیر گریه کردم
کلی با خودم فکر کردم چرا همچین رفتاری کردم ، حتما از نظر روانی مشکلی برام پیش امده و همش پیش خودم می گم ای کاش هیچ وقت برام کیک نخریده بودتا اینقدر فشار عصبی بهم وارد نمی شد،حتی تا توو خونه تا اون موقع یک نفرم بهم تولدمو تبریک نگفت….
و الان که دارم براتون می نویسم ، فقط می دونم این رفتار عجیبم تا عمر دارم خاطرم می مونه و خیلی ناراحتم

فردا تولد ۳۱ سالگیمه ، هیچکس نیست این روز کنارم باشه ، خانوادم ک هرسال میومدن پیشم امسال نیومدن ، عشقم بعد سالها شیش ماه پیش ترکم کرد و دوست صمیمیم هم بعدش رفت… هر سال ۱۷ بهمن برام روز غمگینی بود ولی امسال از دوسه روز قبل همش بغض دارم و دارم اشک میریزم ، احساس میکنم تنها ترین آدم دنیام. با این ک همیشه آدم ساکت و درونگرایی بودم ولی از این ک انقدر تنها باشم توی زندگیم میترسیدم ، از این ک هیشکی توی این شهر نیست ک من براش مهم باشم و کنارم باشه میترسیدم و الان نمی‌دونم چیکار کنم

امروز تولدمه دپم حوصله هیچی ندارم کاش خانوادم‌یکم برام اهمیت قاعل بودن🙃دیشب خودم ی کیک گرفتم الکی خندیدم

فردا تولد۳۳ سالگی منه.
تا قبل ۳۰سالگی اصلا حواسم به گذشت زمان نبود.اما از بعد ۳۰ هرسال دچار سندروم روز تولد میشم.
خشمگین،غمگین وافسرده. از همه توقع داشتم بهم توجه ویژه بکنند اما…
از پارسال که بجای توقع از دیگران ،خودم دست بکار شدم و روز تولدم رو برای خودم ویژه برگزار کردم حس وحالم بهتره شد.
برنامه تولدم اینه: اول میشینم تمام غم وناراحتی های مربوط به این روز رو مینویسم،گریه میکنم ،برگه ها پاره میکنم و ،بعدش پامیشم لباس میپوشم ،آرایش میکنم و میرم یه کافه دنج یه برش کیک و یه چای سفارش میدم یه شمع روز تولد روی کیک میزارم .فوت میکنم . بعدم روی دفتر خاطرات بهترین جمله های که میتونه حالمو خوب کنه می نویسم .
آخرشم در هیاهوی فضای کافه به آدم ها نگاه میکنم ،به همه وبه همه چیز فکر میکنم . به یاد مرگ میفتم ،واقعیت اینکه دیر یا زود همگی رفتنی هستیم و باید تا قبل مرگم کاری کنم که دنیا جای بهتری بشه .حتی شده با لبخندی محترما به پیشخدمت خسته کافه یا خریدن وخوندن یه کتاب خوب و…

باز خوشبحال شماها .من هیچ کس روز تولدمو تبریک نگفت نه همسر و نه خونواده خودم و همسرم .من از کیک و کادو و میوه و شیرینی برای تولد همشون کم نذاشتم و مهربانم خیلی.اما نمیدونم چرا برای هیچ کسی مهم نیستم هیچ کس بهم تبریک حتی با اس ام اس نگفت.باردارم و تنها امیدم فرزندمه .اونقدر التماس چشم هام کردم که گریه نکنم .اومدم دستشویی و یک کبریت برداشتم و جای شمع تولدم برای خودم فوتش کردم .چقدر دوست دارم روز تولدم روز مرگم میبود اما برای دخترم ارزوش نکردم .چقدر بده برای دیگران بمیری اما اونا غمشون نباشه و سرگرم زندگیشون.

راستش من تو روز تولدم هیچ مشکلی نداشتم
دوست صمیمم واسه تولدم یک ساعت دیر کرد و من استرس شدید گرفتم از اون طرف عین مجسمه نشسته بود در حالی که من واسه تولد اون همه کاری کردم البته دلیل دیر اومدن اون این بود که برادرش روی تیپش حساس
اینجا من حس میکنم یکی به من بی معرفتی کرده اینکه من واقعا همیشه بودم اون نبود یا باید سر هر کاری براش توضیح بدم که فلان کارت اشتباه فرهنگ خانوادگی پایینی هم دارن البته
دور از چشم بقیه گریه میکنم که ناراحت نشن چون میدونم اونا برام همه کاری کردن تقریبا ۸ روز از تولدم میگذره و هر شب با خودم کلنجار میرم هیچ وقت اینجوری نبودم

سلام من روز تولدم رد میدم همش میخوام گریه کنم 😂
افسردگی هم ندارم فقط تا تولدم رو میگیرن یه حس آشفتگی بهم دست میده و انگار دیگه کارایی که میکنم دست خودم نیست مثلاً یه روز کلی گشتیم دنبال کیک وقتی پیدا شد تولد گرفتیم رفتم تو اتاق گریه کردم سر یه اتفاق ساده
کیک هم واسم آوردن تو اتاق

من نه افسرده ام نه غمگین تو روز تولدم،ولی دو سالی هست که روز تولدم برام بی اهمیته نه توی این روز ناراحتم نه خوشحال،مثل باقی روزها برام روتین و عادیه،برامم مهم نیست کی تبریک میگه کی تبریک نمیگه،نه از تبریک گفتن خوشحال میشم نه از تبریک نگفتن ناراحت؛از کسی هم انتظاری ندارم،نه انتظار تبریک نه انتظار جشن گرفتن و …ب نظرم روز تحولم تنها روزیه که از عمق وجودم خوشحالم نه روز تولدم هر چند که نمی دونم روز تحولم کی بوده ولی ی سری مناسبتای خاص هست که خوشحال ترین و خوشبخت ترینم اون روزا…روزایی ک عجین با تحولمه…

از بچگی تنها و منزوی بودم و روز تولد همیشه برام یه روز سخت محسوب میشد که تو اون روز هزچ کس حتی خودم خوش حال نبود و کاری به کارم نداشت
امروز که ۱۸ سالم شده و روز تولدمه دارم با گریه میگذرونمش
چون گل بود به سبزه نیز اراسته شد ، هیچ کس خونه نیس من موندم تنها تو خونه به خاطر فوت مادر بزرگم دقیقن توی روز تولدم سال هاست تولد من بیشتر شبیه فاتحه. و مسجد و مراسم شده چه شانس گندیه من دارم اخه ! حالا همین جوریش انگار وقتی مادر بزرگم هم زنده بود کسی ما رو یادش بود که الان باشه
یه ساله افسرده و مریض شدم اون از کنکور. اینم از بعد کنکور لعنت به این زندگی که من دارم……

امروز ۲۸خرداده روز تولدم ، جالبه در یکی از اون نظرها خوندم خانمه گفت شوهرم روز تولدش حتی یه شاخه گل هم نخرید و تازه هم مسخره میکنه یکی اینجور یکی هم منی که اقا هستم یادم نمیره روز تولد خانمم کاری غیر از سوپرایزی براش نکرده باشم ولی اخرش زندگی رو با دوتا بچه کوچولو پیش من گذاشت و رفت. من جون هستم هزارتا ارزو داشتم اینده منو بچه هام رو به همین راحتی خراب کرد و رفت و رفت … از اون سال از تولدم اصلا خوشم نمیاد چون نمیدونم چرا هر وقت تولدم میشه دلم میشکنه و یه عالمه غم میریزه توی دلم .بازهم خداروشکر دوتا دسته گل دارم و دارم تنهایی با کمک خدا بززگشون میکنم همه فکر و ذهنم عاقبت بخیری اینها هست

عالی بود ولی من ۱۷سالمه دوساله پیش نامزاد کردم بنظرم زندگی خیلی تاریکه نمی‌خوام بمیرم ولی میخوام از همه مردم دور باشم هر سال که تولدم میشه خیلی حالم بد میشه نمیدونم دقیقا باید چیکار کنم

من امروز ۲۴ ساله میشم و دانشجوی ارشدم ، شغل ندارم ، اميدي به آينده ندارم ، دانشگاهي كه دوست داشتم و قبول شدم ولي به خاطر كرونا نميتونم برم شهر ديگه و خونه نشين شدم ، هم سن هام همه كار ميكنن ، ازدواج ميكنن ، احساس بي مصرفي ميكنم ، اوضاع اقتصادي فشار مياره ، جوونيم داره ته ميكشه و من هنوز هيچي از زندگي نفهميدم ، امروز بدترين روز ساله!

چقدر هم درد! امروز روز تولدمه و از اول تا آخرش فقط به گریه گذشته…کاملا همتونو درک میکنم…حس میکنم خانوادم علاقه ای بهم ندارن، حس میکنم روز تولدم فقط جهنمه. هر سال یه برنامه پیش میاد، یه سال دعوا یه سال گریه، امسال هم نه کادو داشتم نه کیک. فکر میکنن چون دیگه بچه نیستم حق داشتن اینا رو ندارم و خب من فقط ۱۵ سالمه…ناراحت میشم که دوستام بیشتر از خانواده خودم بهم تبریک میگن! پارسال که کلا یادشون رفته بود حتی یه تبریک خشک و خالی بگن، حس میکنم برای نزدیک ترین افراد زندگیم هیچ اهمیتی ندارم…

امروز تولدم بود متولد سال ۸۶ عم بعد این چند روزه با کل کل مامان بابامو این چیزا مواجه بودم مامانم دیروز برام تولد تولد خوند ولی سخت ب اون جمع خانوادگی نیاز دارم
یه حسیم ک انگار برای جلو توجهم شده دوس دارم افسرده باشم و خب این افسردگیو بقیه بفهمن
من همیشه خدا جلو دوستام مسخره بازی درمیارم و اونارو میخندونم
میگم هرکی شاد تره غمگین تره این واقعیته

امشب که روز تولدمه دوست داشتم پدرو مادرم حداقل فراموش نمیکردن بچه طلاق بودن سخته وارزوی تبریک شنیدن محاله وقتی آرزو داری که اگه شده فقط واسه چند ثانیه محبت هردوشون کنار هم داشته باشی اما نمیشه به جاتبریک گفتن ناراحت این هستن که چرا اصلا وجود دارم متاسفم واسه هردوشون وهیچ وقت نمیبخشم

فردا تولده ولی برعکس همه که تولدشون میشه خوشحال میشن من جوری بغض گلومو گرفته اصلا خوشحال نیستم حالم خیلی بده

منم واسه روز تولدم لحظه شماری میکردم ولی روز تولدم بدجوری احساس پوچی میکردم انگار یه ساعت خوبم دوساعت بد . از اون طرف هم معلما عین چی بهمون فشار میارن آقا مگه ما رباتیم مارو چی فرض میکنین که واسه ۵دیقه کلاس یه خربار درس میدن بعد میگن خیلی آسونه شما وظیفه تونه بخونین که بازم براتون دارم بعد امتحان سوالایی میدن که نگفتن بعد انتظار دارن تو این وضعیت افسرده نشیم فقط راهنمایی ها و دبیرستانی ها میفهمن من چی میگم دبستانی بودن خیلی خیلی آسونه وقتی مجازی وارد راهنمایی بشن حرف منو میفهمن با

من دو روز دیگه تولدمه! هر سال خیلی شوق و ذوق داشتم و دقیقا روز تولدم که میشد غمگین میشدم، چون دوست داشتم روز تولدم دورم شلوغ باشه، همه کسایی که دوسشون دارم پیشم باشن و این روزو با هم جشن بگیریم اما همیشه با چهارتا تبریک خشک و خالی میگذشت و از اینکه این روز خاص با روزای دیگه هیچ فرقی نداشته ناراحت میشدم.
امسال ولی از دوهفته پیش همین حسو دارم! روز تولدم هیج فرقی با روزای دیگه نخواهد داشت. من هرسال خودم برای خودم کادو میخرم و همیشه کادویی که خودم برای خودم میخرم بیشتر از همه چیز خوشحالم میکنه اما حتی امسالم کادویی که خودم خریدم چند روز بعد به دستم میرسه! دوستامو بخاطر کرونا هیچ کدومو قرار نیست ببینم! از یه سال پیش هم همش به خانواده گفتم که این روز بریم بیرون خونه نمونیم و الان هرجور بهونه ای میارن که از جاشون تکون نخورن. حتی از بچگیم از اینکه چند روز قبل یا چند روز بعد برام تولد بگیرن یا روز تولدم بهم کادو ندن ناراحت میشدم.
تولدم جمعه است! عصر نحس جمعه ! همه چی دست به دست هم میده زهرمارم کنه این روزو.

منم امروز تولدمه حتي همسرم هم يادش نبود بهم تبريك بگه خيلي دلم شكست اصلا كنترل اشكام رو ندارم

من همش دوس دارم روز تولدم بشه ولی دقیقا وقتی تولدمه بی دلیل ناراحتم و دلم میخواد یا کل روزو بخوابم یا گریه کنم اصن خوشم نمیاد کسیو ببینم

من هم همینجوری هستم، اکانت های واتساپ تلگرام و اینستاگرامم رو پاک کردم و تمامی راه های ارتباطی رو به روی خودم بستم. سیم کارتمم درآوردم. حتی پیام تبریک بانک هم برام آزاردهنده است. تماس هایی که به خونه منجر میشه از همسرم میخوام بپیچونه و یه بهونه بیاره، میخوام خونه نباشم تا کسی نخواد سورپرایزم کنه، بیرون باشم و برم گم شم. مفقود الاثر
کسانی که ۳۶۵ روز سال به یادت نیستند و میخوان توی روز تولدت تظاهر به یاد بودنت کنن، همون بهتر که به یادت نباشن