افسردگی روز تولد چیست؟ چرا در روز تولدمان احساس غمگینی داریم؟

من امروز تولدمه احساس ناراحتی دارم دیشبش گریه کردم
هیچکی بجز خالم بهم تبریک نگفت احساس ناراحتی دارم انگار منو هیچکی دوست ندارم هیچکی بهم کادویی نداد مردم برا بچشون تولد میگیرن تو تالار برا ماها تو خونه هم نمی‌گیرم
من دوستام اگه تو خونمون دعوت کنم برا کادویی میارم ولی پدر و مادرم اجازه نمیدهند من الان فهمیدن کیا برام مهمه آرزو میکردم کاش اصلا متولد نمی‌شدم پدر مادرم فامیل های نزدیک دور فقط مثل خررر ازم کارمیکشم دیشب که گریه کردم به فکر پدر و مادرم رفتم گفتم چراا حتی پدر مادرم یه کادویی بهم ندادان اعصابم داغون میشه بهم میریزم فقط می‌خوام گریه کنم همین

حدود شش سال پیش یک روز قبل از تولدم دخترم رو با وجود اینکه یک ماه از زندگیش می گذشت و یه نوزاد کوچولو بود از دست دادم می دونم مریض بود و باید فرشته میشد ولی بعد از اون من از تولدم بی زارم و فقط برای پسرم و خواهر دوقلو فرشته کوچولوم می خندم ، هر سال یهویی موقعی که بهم گفتن مریض و فقط باید منتظر به دنیا اومدنش باشی روز تولدش و روز تولد خودم بی اختیار اشک می ریزم و هیچ کس من رو‌درک نمی کنه همه می گن بهتر اگه بود الان باید از به بچه ی مریض مواظبت می کردی ولی روز تولد من بدترین روز زندگی من ، با دستای خودم سپردمش که خاکش کنن

روز سیزدهم شب عید، تولدمه!
مثل هرساله هیشکی برام ارزش قاعل نیست
من یه کاپ کیک و دوتا بادکنک مشکی میرم لب یه رودخونه ای. و شمم رو فوت میکنم
هیچی
مثل همیشه،

امشب تولد ۴۰ سالگی من بود از صبح که بیدار شدم حس و حال خوبی داشتم چندتا پیام تبریک خیلی ساده… همین منو راضی می کرد. تا اینکه بعدازظهر خوهر کیک به دست وارد منزل ما شد،(با اینکه بهش ظهر گفته بودم نیاز به هیچکاری نیست من هیچ هدیه و یا کیکی نمی خوام .البته دلیلشم اینه که مادرم در بستر بیماریه و این روزها خیلی تحت فشارم از طرفی هم خواهر و برادرم هم که باهم توو خونه زندگی می کنیم چندماهی هست که با من قهر هستن و جو خونه سنگینه) به طرز عجیبی توو ی لحظه تمام آرامشمو رفت . بی اراده عصبانی شدم و کلی بهش بد اخلاقی کردم که چرا کیک گرفتی …
فقط اینو بگم که بعدش بخاطر عصبانیت خودم و اینکه چرا نذاشتم چند دقیقه ای از نظر روحی تنوعی برای مادرم بشه یا حال خواهرمو بد کردم … از خودم متنفر شدم و یه دل سیر گریه کردم
کلی با خودم فکر کردم چرا همچین رفتاری کردم ، حتما از نظر روانی مشکلی برام پیش امده و همش پیش خودم می گم ای کاش هیچ وقت برام کیک نخریده بودتا اینقدر فشار عصبی بهم وارد نمی شد،حتی تا توو خونه تا اون موقع یک نفرم بهم تولدمو تبریک نگفت….
و الان که دارم براتون می نویسم ، فقط می دونم این رفتار عجیبم تا عمر دارم خاطرم می مونه و خیلی ناراحتم

فردا تولد ۳۱ سالگیمه ، هیچکس نیست این روز کنارم باشه ، خانوادم ک هرسال میومدن پیشم امسال نیومدن ، عشقم بعد سالها شیش ماه پیش ترکم کرد و دوست صمیمیم هم بعدش رفت… هر سال ۱۷ بهمن برام روز غمگینی بود ولی امسال از دوسه روز قبل همش بغض دارم و دارم اشک میریزم ، احساس میکنم تنها ترین آدم دنیام. با این ک همیشه آدم ساکت و درونگرایی بودم ولی از این ک انقدر تنها باشم توی زندگیم میترسیدم ، از این ک هیشکی توی این شهر نیست ک من براش مهم باشم و کنارم باشه میترسیدم و الان نمی‌دونم چیکار کنم

امروز تولدمه دپم حوصله هیچی ندارم کاش خانوادم‌یکم برام اهمیت قاعل بودن🙃دیشب خودم ی کیک گرفتم الکی خندیدم

فردا تولد۳۳ سالگی منه.
تا قبل ۳۰سالگی اصلا حواسم به گذشت زمان نبود.اما از بعد ۳۰ هرسال دچار سندروم روز تولد میشم.
خشمگین،غمگین وافسرده. از همه توقع داشتم بهم توجه ویژه بکنند اما…
از پارسال که بجای توقع از دیگران ،خودم دست بکار شدم و روز تولدم رو برای خودم ویژه برگزار کردم حس وحالم بهتره شد.
برنامه تولدم اینه: اول میشینم تمام غم وناراحتی های مربوط به این روز رو مینویسم،گریه میکنم ،برگه ها پاره میکنم و ،بعدش پامیشم لباس میپوشم ،آرایش میکنم و میرم یه کافه دنج یه برش کیک و یه چای سفارش میدم یه شمع روز تولد روی کیک میزارم .فوت میکنم . بعدم روی دفتر خاطرات بهترین جمله های که میتونه حالمو خوب کنه می نویسم .
آخرشم در هیاهوی فضای کافه به آدم ها نگاه میکنم ،به همه وبه همه چیز فکر میکنم . به یاد مرگ میفتم ،واقعیت اینکه دیر یا زود همگی رفتنی هستیم و باید تا قبل مرگم کاری کنم که دنیا جای بهتری بشه .حتی شده با لبخندی محترما به پیشخدمت خسته کافه یا خریدن وخوندن یه کتاب خوب و…

باز خوشبحال شماها .من هیچ کس روز تولدمو تبریک نگفت نه همسر و نه خونواده خودم و همسرم .من از کیک و کادو و میوه و شیرینی برای تولد همشون کم نذاشتم و مهربانم خیلی.اما نمیدونم چرا برای هیچ کسی مهم نیستم هیچ کس بهم تبریک حتی با اس ام اس نگفت.باردارم و تنها امیدم فرزندمه .اونقدر التماس چشم هام کردم که گریه نکنم .اومدم دستشویی و یک کبریت برداشتم و جای شمع تولدم برای خودم فوتش کردم .چقدر دوست دارم روز تولدم روز مرگم میبود اما برای دخترم ارزوش نکردم .چقدر بده برای دیگران بمیری اما اونا غمشون نباشه و سرگرم زندگیشون.

راستش من تو روز تولدم هیچ مشکلی نداشتم
دوست صمیمم واسه تولدم یک ساعت دیر کرد و من استرس شدید گرفتم از اون طرف عین مجسمه نشسته بود در حالی که من واسه تولد اون همه کاری کردم البته دلیل دیر اومدن اون این بود که برادرش روی تیپش حساس
اینجا من حس میکنم یکی به من بی معرفتی کرده اینکه من واقعا همیشه بودم اون نبود یا باید سر هر کاری براش توضیح بدم که فلان کارت اشتباه فرهنگ خانوادگی پایینی هم دارن البته
دور از چشم بقیه گریه میکنم که ناراحت نشن چون میدونم اونا برام همه کاری کردن تقریبا ۸ روز از تولدم میگذره و هر شب با خودم کلنجار میرم هیچ وقت اینجوری نبودم

سلام من روز تولدم رد میدم همش میخوام گریه کنم 😂
افسردگی هم ندارم فقط تا تولدم رو میگیرن یه حس آشفتگی بهم دست میده و انگار دیگه کارایی که میکنم دست خودم نیست مثلاً یه روز کلی گشتیم دنبال کیک وقتی پیدا شد تولد گرفتیم رفتم تو اتاق گریه کردم سر یه اتفاق ساده
کیک هم واسم آوردن تو اتاق

من از روز تولدم متنفر نیستم ولی اکثرا توی این روز غم عجیبی دارم یه غم بی دلیل نمیدونم چرا با وجود اینکه آدم تنهایی نیستم ولی اون روز خیلی حس تنهایی میکنم

منم امروز تولدمه حالم خیلی بده روز تولدت پدر و مادر دعوا کنن واقعا خیلیه دیگه خسته شدم چرا تموم نمیشه این زندگی
تولد ۱۵ سالگی… 🙃

امروز تولدمه و ۱۸ ساله شدم …ولی اونایی که انتظار داشتم ازشونو و دوسشون دارم و داشتم یادشونم نیس همه سرشون گرمه خودشونه حتی مامانم یادش رفته امروز تولدمه این که دیگه منو زاییده چطوری یادش رفته ؟!😂 فقط تاریخ کنکور یادشه روز شمار گذاشته …هی نمی دونم قراره چیکار کنم بعد از این تکلیفم چیه چند سالییه وقتی تولدم میشه از خودم بدم می یاد چرا هیچ غلطی نکردم تا اینجا چیکار کردم یه سالم گذشت …. چیکار کنم احساس سرافکندگی نکنم؟ از لحاظ درسی هم خوب بوده تا اینجای کار که دارم امتحانای نهایی می دم معدلم از ۱۹ و نیم بالا تر بوده ولی عالی نبوده هیچ وقت از خودم راضی نبودم احساس بی عرضگی می کنم خصوصا روز تولدم حالم اصلا خوب نیس فقط می خوابم تا بگذره

امروز ده خرداد روز تولدم بود هیچ وقت روز تولدم خوش نبودم چون هیچ کس دستم نداره از وقتی ازدواج کردم الان دوازده ساله هر سال بدتر از سال قبل بوده شوهرم هیچ وقت برام ارزش قائل نبود فکر کن حتی تولد سی سالگی من رفت عروسی دوستش حتی یه شاخه گل برام نگرفت وقتی گریه کردم جلوش گفتم حداقل یه شاخه گل برام میگرفتی گفت دلم نخواست دوست نداشتم اینا رو با پوز خند بهم گفت… بهم میگه من اینا رو یاد نگرفتم اصلا هم برام مهم نیست اما برای خواهر زادهاش همه این کارا انجام میده کادو و کیک و کلی چیزای دیگه…. اینا همش از دوست نداشتنه هزاران هزار بار پول خرج کنه اما روز تولدم هیچ اهمیتی براش نداشته باشه یعنی هیچ… دیگه به جای رسیدم که قبل روز زن عید قسمش میدم که برام هیچی نخره فکر نکنین بخاطر ارزشم برام میخره نه فقط ایکه چون دوستاش ای کارا میکنن و کم نیاره

خیلی دوست داشتم یه یه خوانواده دیگ داشته باشم حالا چرا چون
من در واقع بدون خواسته پدر و مادرم به دنیا امدم و حتی با پدرم از بچه گی راحت نیستم فقط در حد یه سلام احساس میکنم دارم با یه غریبه زندگی میکنم هر وقت خوانواده اینو اونو میبینم بغضم میگیره وقتی میبینم دوستام با باباشون خیلی راحتن و همو بغل میکنن بغضم میگیره همیشه سر نماز به خدا میگم چرا منو ندادی به یه خوانواده ایی که واقعا بچه میخواستند چرا منو دادی به اینا که ختی منو نمیخواند

من امروز ۲۴ ساله میشم و دانشجوی ارشدم ، شغل ندارم ، اميدي به آينده ندارم ، دانشگاهي كه دوست داشتم و قبول شدم ولي به خاطر كرونا نميتونم برم شهر ديگه و خونه نشين شدم ، هم سن هام همه كار ميكنن ، ازدواج ميكنن ، احساس بي مصرفي ميكنم ، اوضاع اقتصادي فشار مياره ، جوونيم داره ته ميكشه و من هنوز هيچي از زندگي نفهميدم ، امروز بدترين روز ساله!

چقدر هم درد! امروز روز تولدمه و از اول تا آخرش فقط به گریه گذشته…کاملا همتونو درک میکنم…حس میکنم خانوادم علاقه ای بهم ندارن، حس میکنم روز تولدم فقط جهنمه. هر سال یه برنامه پیش میاد، یه سال دعوا یه سال گریه، امسال هم نه کادو داشتم نه کیک. فکر میکنن چون دیگه بچه نیستم حق داشتن اینا رو ندارم و خب من فقط ۱۵ سالمه…ناراحت میشم که دوستام بیشتر از خانواده خودم بهم تبریک میگن! پارسال که کلا یادشون رفته بود حتی یه تبریک خشک و خالی بگن، حس میکنم برای نزدیک ترین افراد زندگیم هیچ اهمیتی ندارم…

امروز تولدم بود متولد سال ۸۶ عم بعد این چند روزه با کل کل مامان بابامو این چیزا مواجه بودم مامانم دیروز برام تولد تولد خوند ولی سخت ب اون جمع خانوادگی نیاز دارم
یه حسیم ک انگار برای جلو توجهم شده دوس دارم افسرده باشم و خب این افسردگیو بقیه بفهمن
من همیشه خدا جلو دوستام مسخره بازی درمیارم و اونارو میخندونم
میگم هرکی شاد تره غمگین تره این واقعیته

امشب که روز تولدمه دوست داشتم پدرو مادرم حداقل فراموش نمیکردن بچه طلاق بودن سخته وارزوی تبریک شنیدن محاله وقتی آرزو داری که اگه شده فقط واسه چند ثانیه محبت هردوشون کنار هم داشته باشی اما نمیشه به جاتبریک گفتن ناراحت این هستن که چرا اصلا وجود دارم متاسفم واسه هردوشون وهیچ وقت نمیبخشم

فردا تولده ولی برعکس همه که تولدشون میشه خوشحال میشن من جوری بغض گلومو گرفته اصلا خوشحال نیستم حالم خیلی بده

منم واسه روز تولدم لحظه شماری میکردم ولی روز تولدم بدجوری احساس پوچی میکردم انگار یه ساعت خوبم دوساعت بد . از اون طرف هم معلما عین چی بهمون فشار میارن آقا مگه ما رباتیم مارو چی فرض میکنین که واسه ۵دیقه کلاس یه خربار درس میدن بعد میگن خیلی آسونه شما وظیفه تونه بخونین که بازم براتون دارم بعد امتحان سوالایی میدن که نگفتن بعد انتظار دارن تو این وضعیت افسرده نشیم فقط راهنمایی ها و دبیرستانی ها میفهمن من چی میگم دبستانی بودن خیلی خیلی آسونه وقتی مجازی وارد راهنمایی بشن حرف منو میفهمن با

من دو روز دیگه تولدمه! هر سال خیلی شوق و ذوق داشتم و دقیقا روز تولدم که میشد غمگین میشدم، چون دوست داشتم روز تولدم دورم شلوغ باشه، همه کسایی که دوسشون دارم پیشم باشن و این روزو با هم جشن بگیریم اما همیشه با چهارتا تبریک خشک و خالی میگذشت و از اینکه این روز خاص با روزای دیگه هیچ فرقی نداشته ناراحت میشدم.
امسال ولی از دوهفته پیش همین حسو دارم! روز تولدم هیج فرقی با روزای دیگه نخواهد داشت. من هرسال خودم برای خودم کادو میخرم و همیشه کادویی که خودم برای خودم میخرم بیشتر از همه چیز خوشحالم میکنه اما حتی امسالم کادویی که خودم خریدم چند روز بعد به دستم میرسه! دوستامو بخاطر کرونا هیچ کدومو قرار نیست ببینم! از یه سال پیش هم همش به خانواده گفتم که این روز بریم بیرون خونه نمونیم و الان هرجور بهونه ای میارن که از جاشون تکون نخورن. حتی از بچگیم از اینکه چند روز قبل یا چند روز بعد برام تولد بگیرن یا روز تولدم بهم کادو ندن ناراحت میشدم.
تولدم جمعه است! عصر نحس جمعه ! همه چی دست به دست هم میده زهرمارم کنه این روزو.

منم امروز تولدمه حتي همسرم هم يادش نبود بهم تبريك بگه خيلي دلم شكست اصلا كنترل اشكام رو ندارم

من همش دوس دارم روز تولدم بشه ولی دقیقا وقتی تولدمه بی دلیل ناراحتم و دلم میخواد یا کل روزو بخوابم یا گریه کنم اصن خوشم نمیاد کسیو ببینم

من هم همینجوری هستم، اکانت های واتساپ تلگرام و اینستاگرامم رو پاک کردم و تمامی راه های ارتباطی رو به روی خودم بستم. سیم کارتمم درآوردم. حتی پیام تبریک بانک هم برام آزاردهنده است. تماس هایی که به خونه منجر میشه از همسرم میخوام بپیچونه و یه بهونه بیاره، میخوام خونه نباشم تا کسی نخواد سورپرایزم کنه، بیرون باشم و برم گم شم. مفقود الاثر
کسانی که ۳۶۵ روز سال به یادت نیستند و میخوان توی روز تولدت تظاهر به یاد بودنت کنن، همون بهتر که به یادت نباشن