اختلال خوردن چیزی فراتر از غذا و خوردن است. اختلالات خوردن یا eating disorders طیفی از اختلالات روانی هستند که باعث ایجاد عادات غذایی ناسالم می شوند. آنها ممکن است با وسواس در مورد غذا، وزن بدن یا شکل بدن شروع شوند. در موارد شدید، اختلالات خوردن می تواند عواقب جدی برای سلامتی داشته باشد و در صورت عدم درمان حتی ممکن است منجر به مرگ شود. در واقع، انواع اختلال خوردن از کشنده ترین اختلال های روانی هستند که پس از مصرف بیش از حد مواد افیونی در رتبه دوم قرار دارد.
افراد مبتلا به اختلالات خوردن یا اختلالات اشتها می توانند علائم مختلفی داشته باشند. علائم شایع شامل محدودیت شدید غذا، پرخوری و رفتارهای پاکسازی مانند استفراغ یا ورزش بیش از حد است. روی هم رفته، اختلالات خوردن تا ۵ درصد از جمعیت را تحت تأثیر قرار می دهد که اغلب در نوجوانی و جوانی ایجاد می شود. چندین مورد، به خصوص بی اشتهایی عصبی و پرخوری عصبی در زنان شایع تر است، اما همه آنها می توانند در هر سنی رخ دهند و بر هر جنسیتی تأثیر بگذارند.
انواع اختلال خوردن
اختلالات خوردن در dsm5 یا کتابچه تشخیصی و آماری اختلالات روانی با جزئیات توضیح داده شده اند و یک تشخیص رسمی هستند. اختلالات خوردن گروهی از اختلالات هستند که شامل مشکلات شدید در غذا و وزن بدن می باشند، اما هر اختلال علائم و معیارهای تشخیصی منحصر به فردی دارد. در اینجا شش مورد از رایج ترین انواع اختلال خوردن و علائم آن ها آورده شده است. اختلال خوردن در کودکان و اختلال خوردن در نوجوانان نیز شامل همین ۶ اختلال است:
- اختلال بی اشتهایی عصبی یا آنورکسیا
- اختلال پرخوری عصبی
- اختلال پرخوری
- اختلال هرزه خواری یا پیکا
- اختلال نشخوار
- اختلال اجتناب یا محدودیت غذا
اختلال بی اشتهایی عصبی یا آنورکسیا
بی اشتهایی عصبی احتمالاً شناخته شده ترین اختلال خوردن است. به طور کلی آنورکسیا در دوران نوجوانی یا بزرگسالی ایجاد می شود و زنان را بیشتر از مردان تحت تأثیر قرار می دهد. افراد مبتلا به بی اشتهایی معمولاً خود را دارای اضافه وزن می دانند، حتی اگر به طور خطرناکی کم وزن باشند. آنها تمایل دارند دائماً وزن خود را کنترل کنند، از خوردن انواع خاصی از غذاها اجتناب کنند و کالری دریافتی خود را به شدت محدود کنند. دو گروه از بی اشتهایی عصبی وجود دارد یک زیرگروه محدود کننده؛ افراد مبتلا به نوع محدود کننده فقط از طریق رژیم غذایی، روزه گرفتن یا ورزش زیاد وزن کم می کنند. و یک زیرگروه پاکسازی بیش از حد با استفراغ، قرص های مسهل و….
علائم اختلال بی اشتهایی عصبی
علائم رایج بی اشتهایی عصبی عبارتند از:
- الگوهای غذایی بسیار محدود
- ترس شدید از افزایش وزن یا رفتارهای مداوم برای جلوگیری از افزایش وزن با وجود کمبود وزن
- تلاش بی وقفه برای لاغری و عدم تمایل به حفظ وزن سالم
- تأثیر سنگین وزن بدن یا شکل بدن درک شده بر عزت نفس
- تصویر بدنی تحریف شده، از جمله انکار کمبود وزن
با این حال، توجه به این نکته مهم است که وزن نباید کانون اصلی تشخیص فرد مبتلا به بی اشتهایی باشد. استفاده از شاخص توده بدنی به عنوان عاملی در تشخیص منسوخ شده است زیرا افرادی که به عنوان وزن عادی یا حتی دارای اضافه وزن طبقه بندی می شوند می توانند خطرات مشابهی داشته باشند.
علائم وسواس اجباری نیز ممکن است کنار این اختلال تغذیه وجود داشته باشد. به عنوان مثال، بسیاری از افراد مبتلا به بی اشتهایی درگیر افکار دائمی در مورد غذا هستند و برخی ممکن است با وسواس دستور غذاها را جمع آوری کنند یا غذا را احتکار کنند. آنها همچنین ممکن است در غذا خوردن در جمع مشکل داشته باشند و تمایل شدیدی به کنترل محیط خود نشان دهند.
بی اشتهایی می تواند برای بدن بسیار مضر باشد. با گذشت زمان، افرادی که با آن زندگی می‌کنند ممکن است نازک شدن استخوان‌ها، ناباروری، و شکننده شدن موها و ناخن‌ها را تجربه کنند. در موارد شدید، بی اشتهایی می تواند منجر به نارسایی قلب، مغز یا چند عضو و مرگ شود. خودکشی دومین عامل مرگ و میر در افرادی است که مبتلا به بی اشتهایی عصبی هستند.
اختلال پرخوری عصبی یا بولیمیا
پرخوری عصبی یکی دیگر از انواع اختلال خوردن است. مانند بی اشتهایی، پرخوری عصبی نیز در دوران نوجوانی و اوایل بزرگسالی ایجاد می شود و به نظر می رسد در بین مردان کمتر از زنان شایع باشد. افراد مبتلا به بولیمیا اغلب در یک دوره زمانی خاص مقادیر زیادی غذا می خورند.
هر قسمت پرخوری معمولاً تا زمانی ادامه می یابد که فرد به طرز دردناکی سیر شود. در طی پرخوری، فرد معمولاً احساس می کند که نمی تواند غذا خوردن را متوقف کند یا میزان غذا خوردن خود را کنترل کند. پرخوری می تواند با هر نوع غذایی اتفاق بیفتد، اما بیشتر در مورد غذاهایی رخ می دهد که فرد معمولاً از آنها اجتناب می کند.
افراد مبتلا به بولیمیا برای جبران کالری مصرفی و تسکین ناراحتی روده سعی در پاکسازی می کنند. رفتارهای رایج پاکسازی شامل استفراغ اجباری، روزه داری، ملین ها، ادرار آورها، تنقیه و ورزش زیاد است.
علائم اختلال پرخوری عصبی
علائم رایج پرخوری عصبی شامل موارد زیر است:
- دوره های مکرر پرخوری با احساس عدم کنترل
- اپیزودهای مکرر رفتارهای پاکسازی نامناسب برای جلوگیری از افزایش وزن
- تحت تاثیر بودن عزت نفس روی شکل و وزن بدن
- ترس از افزایش وزن، با وجود داشتن وزن معمولی
- غدد بزاقی متورم در ناحیه گردن و فک
عوارض جانبی پرخوری عصبی ممکن است شامل التهاب و گلو درد، تورم غدد بزاقی، ساییدگی مینای دندان، پوسیدگی دندان، ریفلاکس اسید معده، تحریک روده، کم آبی شدید و اختلالات هورمونی باشد. در موارد شدید، پرخوری عصبی همچنین می‌تواند باعث عدم تعادل در سطوح الکترولیت‌ها مانند سدیم، پتاسیم و کلسیم شود. این می تواند باعث سکته مغزی یا حمله قلبی شود.
اختلال خوردن پرخوری
اختلال پرخوری یکی از شایع ترین بیماری های مزمن در بین نوجوانان است. اختلال پرخوری به طور معمول در دوران نوجوانی و اوایل بزرگسالی آغاز می شود ، اگرچه بعداً نیز می تواند توسعه یابد. افراد مبتلا به این اختلال علائم مشابه با بولیمیا یا زیرگروه خوردن بی اشتهایی دارند. به عنوان مثال ، آنها به طور معمول مقادیر زیادی از مواد غذایی را در مدت زمان نسبتاً کوتاهی می خورند و در طول دورهای پرخوری ها احساس عدم کنترل می کنند. افراد مبتلا به این اختلال خوردن زیاد کالری را محدود نمی کنند و یا از رفتارهای پاکسازی مانند استفراغ یا ورزش بیش از حد استفاده نمی کنند.
علائم اختلال پرخوری
علائم شایع اختلال پرخوری شامل عبارتند از:
- خوردن مقادیر زیادی از غذا در مدت زمان کوتاه ، به عنوان مثال ، در طی دو ساعت
- احساس عدم کنترل در طول دوره های خوردن
- غذا خوردن به تنهایی یا مخفیانه برای جلوگیری از خجالت
- احساس پریشانی، شرم ، انزجار یا گناه هنگام فکر کردن در مورد رفتار خوردن زیاد
- بدون استفاده از رفتارهای پاکسازی ، مانند محدودیت کالری، استفراغ ، ورزش بیش از حد یا استفاده ملین یا ادرارآور برای جبران خوردن زیاد
افراد مبتلا به اختلال خوردن زیاد اغلب مقدار زیادی غذا مصرف می کنند و ممکن است مواد غذایی مغذی انتخاب نکنند. این ممکن است خطر عوارض پزشکی مانند بیماری قلبی ، سکته مغزی و دیابت نوع ۲ را افزایش دهد.
اختلال پیکا یا هرزه خواری
پیکا یا هرزه خواری یک اختلال خوردن است و شامل خوردن چیزهایی است که غذا محسوب نمی شوند و ارزش غذایی ندارند. افراد مبتلا به پیکا هوس مواد غیر غذایی مانند یخ، خاک، خاک، گچ، صابون، کاغذ، مو، پارچه، پشم، سنگریزه، مواد شوینده لباسشویی یا نشاسته ذرت دارند. پیکا می تواند در بزرگسالان، کودکان و نوجوانان رخ دهد. پیکا اغلب در افراد مبتلا به شرایطی دیده می شود که بر عملکرد روزانه تأثیر می گذارد، از جمله ناتوانی های ذهنی، شرایط رشدی مانند اختلال طیف اوتیسم و مبتلایان به اختلالاتی مانند اسکیزوفرنی.
افراد مبتلا به پیکا ممکن است در معرض خطر مسمومیت، عفونت، صدمات روده و کمبودهای غذایی باشند. بسته به مواد مصرف شده، پیکا ممکن است کشنده باشد. با این حال، برای اینکه اختلال پیکا تشخیص داده شود، خوردن مواد غیر خوراکی نباید بخشی از فرهنگ یا مذهب فرد باشد. علاوه بر این، نباید از نظر همسالان فرد، آن را یک عمل قابل قبول اجتماعی در نظر گرفت.
پیکا بر افراد در هر جنسیت و سن تأثیر می گذارد، اگرچه احتمال اینکه برای اولین بار در میان کودکان ظاهر شود، بیشتر است. این بیماری می تواند در کنار سایر بیماری ها از جمله سایر اختلالات خوردن رخ دهد. افراد مبتلا به پیکا معمولا از غذای معمولی اجتناب نمی کنند، به این معنی که ممکن است هنوز تمام مواد مغذی مورد نیاز خود را دریافت کنند. با این حال، برخی از اقلام غیر غذایی که آنها مصرف می کنند می تواند بسیار خطرناک باشد، به خصوص اگر در مقادیر زیاد خورده شوند.
اختلال نشخوار
اختلال نشخوار یکی دیگر از اختلالات خوردن است که به نسبت سایر اختلالات خوردن جدیدتر است. اختلال نشخوار وضعیتی را توصیف می کند که در آن شخص غذایی را که قبلاً جویده و بلعیده است بالا می آورد، دوباره آن را می جود و سپس دوباره آن را می بلعد یا تف می دهد. این عمل اغلب بدون دردسر و بدون درد اتفاق می افتد و با حالت تهوع یا انزجار همراه نیست. اختلال نشخوار می تواند هر فردی را در هر سنی تحت تاثیر قرار دهد. نشخوار در نوزادان، بین ۳ تا ۱۲ ماهگی ایجاد می شود و اغلب خود به خود ناپدید می شود. کودکان و بزرگسالان مبتلا به این بیماری معمولاً برای رفع آن نیاز به درمان دارند.
افراد مبتلا به اختلال نشخوار اغلب احساس نمی کنند که بر اختلال خود کنترل دارند. علل دقیق اختلال نشخوار ناشناخته است. این اختلال تغذیه ای، در صورت عدم درمان می تواند منجر به سوء تغذیه، کاهش وزن، فرسایش دندان و اختلالات الکترولیتی شود. نشخوار معمولاً در ۳۰ دقیقه اول بعد از غذا خوردن رخ می دهد. بزرگسالان مبتلا به این اختلال خوردن ممکن است مقدار غذایی که می خورند را محدود کنند، به ویژه در مکان های عمومی؛ که این ممکن است منجر به کاهش وزن و کاهش وزن آنها شود.
علائم اختلال نشخوار
علائم احتمالی اختلال نشخوار عبارتند از:
- استفراغ غذایی که تا حدی هضم شده است
- هیچ بیماری جسمی آشکاری که باعث این رفتار شود وجود ندارد
- جویدن و قورت دادن مجدد غذایی که بالا آورده اند
- پنهان کردن رفتار خود، برای مثال، با سرفه کردن یا پوشاندن دهان
- پرهیز از غذا خوردن در اطراف دیگران
- کاهش وزن
- سوء تغذیه
- عدم افزایش وزن مورد انتظار
- فشار دادن و قوس دادن به پشت با سر به عقب، انجام حرکات مکیدن با زبان
- گرسنگی و تحریک پذیری بین دوره هایی که غذای خود را بالا می آورند
اختلال اجتناب یا محدودیت غذا
اختلال مصرف غذای اجتنابی یا محدودکننده نام جدیدی برای یک اختلال قدیمی است. این اصطلاح جایگزین عبارت “اختلال تغذیه در دوران نوزادی و اوایل کودکی” شده است، تشخیصی که قبلا برای کودکان زیر ۷ سال اختصاص داشت. افراد مبتلا به این اختلال به دلیل عدم علاقه به غذا خوردن یا بیزاری از بوها، طعم ها، رنگ ها، بافت ها یا دماهای خاص، دچار اختلال در غذا خوردن می شوند.
آنها ممکن است به طعم، بافت، بو یا ظاهر انواع خاصی از غذا بسیار حساس باشند یا فقط بتوانند غذاها را در دمای خاصی بخورند. این می تواند منجر به اجتناب یا محدودیت مصرف مبتنی بر حس شود. همچنین افراد مبتلا به این اختلال خوردن ممکن است تجربه ناراحت کننده ای با غذا مانند خفگی یا استفراغ، یا تجربه درد قابل توجه معده داشته باشند. این می تواند باعث ایجاد احساس ترس و اضطراب در فرد در مورد غذا یا خوردن شود و منجر به اجتناب از برخی غذاها یا بافت ها شود.
برخی از افراد ممکن است نگرانی های کلی تری در مورد عواقب خوردن داشته باشند که به سختی بیان آنها را در قالب کلمات بیان می کنند و مصرف خود را به غذاهای “ایمن” محدود می کنند. سطوح قابل توجهی از ترس یا نگرانی می تواند منجر به اجتناب خوردن شود.
در برخی موارد، فرد ممکن است تشخیص ندهد که گرسنه است، یا ممکن است به طور کلی اشتهایش کم باشد. برای آنها، خوردن ممکن است یک کار طاقت فرسا به نظر برسد، نه چیزی که از آن لذت می برند. چنین افرادی ممکن است به دلیل علاقه کم به غذا خوردن، مصرف را محدود کرده باشند.
علائم اختلال اجتناب یا محدودیت غذا
علائم رایج این اختلال تغذیه ای عبارتند از:
- پرهیز یا محدود کردن مصرف غذا که باعث می شود فرد نتواند کالری یا مواد مغذی کافی مصرف کند
- عادات غذایی که با عملکردهای اجتماعی معمولی تداخل دارند، مانند غذا خوردن با دیگران
- کاهش وزن یا رشد ضعیف سن و قد
- کمبود مواد مغذی یا وابستگی به مکمل ها
توجه به این نکته مهم است که این اختلال خوردن فراتر از رفتارهای رایج مانند غذا خوردن در کودکان نوپا یا مصرف کمتر غذا در افراد مسن است. علاوه بر این، شامل پرهیز یا محدودیت غذاها به دلیل در دسترس نبودن یا اعمال مذهبی یا فرهنگی نمی شود. سیاری از افراد مبتلا به این اختلال خوردن، بیرون رفتن یا رفتن به مسافرت را دشوار می دانند و مشکلات خوردن آنها ممکن است مدیریت مناسبت های اجتماعی را دشوار کند.
سایر اختلالات خوردن
علاوه بر شش اختلال خوردن در روانشناسی که ذکر شد، سایر اختلالات خوردن کمتر شناخته شده یا کمتر رایج نیز وجود دارد. که به آنها شاره می کنیم: این موارد عبارتند از:
- بی اشتهایی عصبی غیر معمول: فردی که تمام معیارهای بی اشتهایی را دارد به جز اینکه وزن فرد در محدوده طبیعی یا بالاتر است.
- پرخوری عصبی با فراوانی کم یا مدت زمان محدود: با برآورده شدن فرد، تمام معیارهای بولیمیا به جز پرخوری و رفتارهای جبرانی کمتر از یک بار در هفته و/یا کمتر از سه ماه رخ می دهد.
- اختلال پرخوری با دفعات کم یا مدت زمان محدود: یک فرد تمام معیارهای پرخوری را دارد به جز اینکه دوره های پرخوری کمتر از یک بار در هفته و/یا کمتر از سه ماه رخ می دهد.
- اختلال پاکسازی: افراد مبتلا به اختلال پاکسازی اغلب از رفتارهای پاکسازی مانند استفراغ، ملین ها، دیورتیک ها یا ورزش بیش از حد برای کنترل وزن یا شکل خود استفاده می کنند. با این حال، آنها پرخوری نمی کنند.
- سندرم خوردن شبانه: افراد مبتلا به این سندرم اغلب در شب، پس از بیدار شدن از خواب، بیش از حد غذا می خورند.
سایر اختلالات تغذیه مشخص شده (OSFED)
در حالی که این اختلالات خوردن در dsm5 یافت نمی شود، این دسته شامل هر بیماری دیگری است که علائمی مشابه علائم اختلال خوردن داشته باشد اما با هیچ یک از اختلالات تغذیه ای روانشناسی مطابقت ندارد.
یکی از اختلالاتی که در حال حاضر ممکن است در این زیر گروه اختلالات خوردن قرار گیرد، ارتورکسیا است. اگرچه ارتورکسیا به طور فزاینده ای در رسانه ها و مطالعات علمی ذکر می شود، DSM هنوز آن را به عنوان یک اختلال خوردن جداگانه به رسمیت نمی شناسد.
افراد مبتلا به ارتورکسیا تمرکز وسواسی بر تغذیه سالم دارند تا حدی که زندگی روزمره آنها را مختل می کند. آنها ممکن است به طور اجباری لیست مواد و برچسب های غذایی را بررسی کنند و با وسواس از پروفایل های های “سبک زندگی سالم” در رسانه های اجتماعی پیروی کنند.
فردی که این بیماری را دارد ممکن است کل گروه های غذایی را از ترس ناسالم بودن آنها حذف کند. این می تواند منجر به سوء تغذیه، کاهش وزن شدید، مشکل در غذا خوردن در خارج از خانه و ناراحتی شود. افراد مبتلا به ارتورکسیا به ندرت بر کاهش وزن تمرکز می کنند. درعوض، ارزش، هویت یا رضایت آنها به این بستگی دارد که چقدر با قوانین رژیم غذایی خود مطابقت دارند.
سبب شناسی اختلال خوردن
ترکیبی از عوامل ژنتیکی، محیطی و اجتماعی در ایجاد اختلالات خوردن نقش دارند. برخی از افراد مبتلا به اختلالات خوردن زمانی که احساس می کنند مدیریت سایر جنبه های زندگی آنها دشوار است، ممکن است از اقدامات شدید برای محدود کردن مصرف غذا یا گروه های غذایی استفاده کنند. وسواس در مورد غذا به روشی ناسالم برای مقابله با عواطف یا احساسات دردناک تبدیل می شود. بنابراین، تفراد مبتلا به اختلالات تغذیه ای روانشناسی بیشتر به دنبال یافتن راهی سالم برای مدیریت احساسات هستند تا غذا.
علت دقیق اختلالات خوردن مشخص نیست. مانند سایر شرایط سلامت روان، ممکن است دلایل مختلفی وجود داشته باشد. عوامل خاصی ممکن است خطر ابتلا به اختلال خوردن را افزایش دهند، از جمله:
- سابقه خانوادگی: احتمال بروز اختلالات خوردن در افرادی که والدین یا خواهر و برادری دارند که اختلال خوردن داشته اند بیشتر است.
- سایر مسائل مربوط به سلامت روان: تروما، اضطراب، افسردگی، اختلال وسواس فکری عملی و سایر مسائل مربوط به سلامت روان می تواند احتمال ابتلا به اختلال خوردن را افزایش دهد.
- رژیم گرفتن و گرسنگی: رژیم غذایی مکرر یک عامل خطر برای اختلالات خوردن است، به خصوص در حالتی که وزن که در هنگام گرفتن و حذف رژیم های جدید دائماً بالا و پایین می شود. شواهد قوی وجود دارد که نشان می دهد بسیاری از علائم اختلال خوردن، علائم گرسنگی هستند. گرسنگی بر مغز تأثیر می گذارد و می تواند منجر به تغییرات خلقی، تفکر سفت و سخت، اضطراب و کاهش اشتها شود. این ممکن است باعث شود که غذا خوردن به شدت محدود شود یا رفتارهای مشکل خوری ادامه یابد و بازگشت به عادات غذایی سالم دشوار شود.
- سابقه آسیب روانی: وزن افرادی که به دلیل وزن مورد آزار و اذیت قرار گرفته اند، بیشتر در معرض مشکلات مربوط به خوردن و اختلالات خوردن هستند. این شامل افرادی می شود که توسط همسالان، متخصصان مراقبت های بهداشتی، مربیان، معلمان یا اعضای خانواده از وزن خود شرمنده شده اند.
- استرس: خواه رفتن به دانشگاه، نقل مکان، یافتن شغل جدید، یا یک مشکل خانوادگی یا رابطه ای، تغییر می تواند استرس ایجاد کند. و استرس ممکن است خطر اختلال خوردن را افزایش دهد.
عوارض اختلالات خوردن
اختلالات خوردن باعث طیف گسترده ای از عوارض می شود که برخی از آنها تهدید کننده زندگی هستند. هر چه اختلال خوردن شدیدتر یا طولانی تر باشد، احتمال بروز عوارض جدی بیشتر است. اینها ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- مشکلات جدی سلامتی
- افسردگی و اضطراب
- افکار یا رفتار خودکشی
- مشکلات رشد در کودکان و نوجوانان
- مشکلات اجتماعی و روابط
- اختلال مصرف مواد
- آسیب های جسمس از جمله سیستم گوارش و دندان ها
- مشکلات مربوط به کار و مدرسه
- مرگ
اختلال خوردن چگونه تشخیص داده می شود؟
اگر رفتارهای غذایی مشکل دارید که باعث ناراحتی شما می شود یا زندگی یا سلامتی شما را تحت تاثیر قرار می دهد، یا اگر فکر می کنید اختلال خوردن دارید، به دنبال کمک تخصصی باشید. اختلالات خوردن بر اساس علائم و بررسی عادات و رفتارهای غذایی تشخیص داده می شود. ممکن است برای تشخیص، هم به روانپزشک یا روانشناس مراجعه کنید.
ابتدا بهتر است یک پزشک شما را معاینه می‌کند تا سایر دلایل پزشکی را برای مشکلات خوردن شما رد کند. متخصص همچنین ممکن است آزمایش هایی را توصیه کند. یک روانشناس یا روانپزشک، یک ارزیابی روانشناختی انجام می دهد تا درباره رفتارها و باورهای غذایی شما اطلاعات بیشتری کسب کند. ارائه دهندگان از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی انجمن روانپزشکی آمریکا (DSM) برای تشخیص استفاده می کنند. اختلالات خوردن در dsm5 با علائم توشیح داده شده اند.
جلوگیری از اختلال خوردن در روانشناسی
هیچ راه مطمئنی برای پیشگیری از اختلالات خوردن وجود ندارد، اما می‌توانید برای ایجاد عادات غذایی سالم قدم‌هایی بردارید. اگر فرزند دارید، می توانید به فرزندتان کمک کنید تا خطر ابتلا به اختلالات خوردن را کاهش دهد.
جلوگیری از اختلال خوردن در بزرگسالان
- یک رژیم غذایی سالم و غنی از غلات کامل، میوه ها و سبزیجات انتخاب کنید. نمک، شکر، الکل، چربی های اشباع شده و چربی های ترانس را محدود کنید. از رژیم غذایی شدید خودداری کنید. اگر نیاز به کاهش وزن دارید، با یک متخصص تغذیه خوب صحبت کنید.
- از مکمل های غذایی، ملین ها یا محصولات گیاهی برای کاهش وزن استفاده نکنید.
- فعالیت بدنی کافی داشته باشید. هر هفته حداقل ۱۵۰ دقیقه فعالیت هوازی مانند پیاده روی سریع داشته باشید. فعالیت هایی را انتخاب کنید که از آنها لذت می برید، احتمال انجام آنها بیشتر است.
- برای مسائل مربوط به سلامت روان، مانند افسردگی، اضطراب، یا مشکلات مربوط به عزت نفس و تصویر بدن، کمک بگیرید.
جلوگیری از اختلال خوردن در بزرگسالان
- از رژیم گرفتن کودک خود اجتناب کنید. عادات غذایی خانواده ممکن است بر روابط کودکان با غذا تأثیر بگذارد. خوردن وعده های غذایی با هم این فرصت را به شما می دهد تا به کودک خود در مورد مشکلات رژیم غذایی آموزش دهید. همچنین به شما این امکان را می دهد که ببینید آیا کودک شما غذای کافی و تنوع کافی می خورد یا خیر.
- با فرزندتان صحبت کنید. بسیاری از وب‌سایت‌ها و دیگر سایت‌های رسانه‌های اجتماعی وجود دارند که ایده‌های خطرناکی را تبلیغ می‌کنند، برخی از سایت ها نوجوانان را تشویق به شروع رژیم می کنند. اصلاح هر گونه ایده اشتباه مهم است. با فرزندتان در مورد خطرات انتخاب غذای ناسالم صحبت کنید.
- تصویر بدنی سالم را در کودک خود، صرف نظر از شکل و اندازه او، تشویق و تقویت کنید. با کودک خود در مورد تصویر خود صحبت کنید و به او اطمینان دهید که شکل بدن می تواند متفاوت باشد. از بدن خود جلوی فرزندتان انتقاد نکنید. پیام های پذیرش و احترام می تواند به ایجاد عزت نفس سالم کمک کند. این مهارت ها می تواند به کودکان کمک کند تا از دوران چالش برانگیز سال های نوجوانی و جوانی عبور کنند.
درمان اختلال خوردن
برنامه های درمانی اختلال خوردن به طور خاص برای هر فرد طراحی شده است و درمان اختلال خوردن ممکن است شامل ترکیبی از چندین روش درمانی باشد. درمان معمولاً شامل روان درمانی و همچنین معاینات منظم سلامت با پزشک است. مهم است که به دنبال درمان زودهنگام برای اختلالات خوردن باشید، زیرا خطر عوارض پزشکی و خودکشی بالا است. گزینه های درمانی عبارتند از:
- روان درمانی فردی، گروهی یا خانوادگی: نوعی روان درمانی به نام رفتار درمانی شناختی (CBT) ممکن است برای کمک به کاهش یا حذف رفتارهای نابسامان مانند پرخوری، پاکسازی و محدود کردن توصیه شود. CBT شامل یادگیری نحوه تشخیص و تغییر الگوهای فکری تحریف شده یا غیر مفید است. مراجعه به یک روانشناس خوب تهران می تواند مفید باشد.
- داروها: روانپزشک ممکن است درمان با داروهایی مانند داروهای ضد افسردگی، ضد روان پریشی یا تثبیت کننده های خلق را برای کمک به درمان اختلال خوردن یا سایر شرایطی که ممکن است همزمان رخ دهد، مانند افسردگی یا اضطراب توصیه کند.
- مشاوره تغذیه: این درمان شامل کار با یک متخصص تغذیه برای یادگیری تغذیه مناسب و عادات غذایی است و همچنین ممکن است شامل بازیابی یا مدیریت وزن فرد در صورتی که تغییرات وزنی قابل توجهی داشته باشد، باشد. مطالعات نشان می دهد که ترکیب تغذیه درمانی با شناخت درمانی ممکن است به طور قابل توجهی نتایج درمان را بهبود بخشد.
- بستری: در کیس هایی که فرد علائم حیاتی اش در خطر است یا روش های درمانی دیگر جوابگو نیست، احتمال بستری کردن فرد وجود دارد.
سوالات متداول
در این بخش به پرسش و پاسخ در مورد اختلالات خوردن در روانشناسی می پردازیم.
اختلال خوردن در کودکان چیست؟
اختلال خوردن در کودکان نیز رخ می دهد. خصوصا برخی اختلالات خوردن مانند هرزه خواری در کودکان بیشتر رخ می دهد. کودکان بالای ۱۲ سال می توانند ممکن است به سایر سایر اختلالات خوردن مثل بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی، پرخوری، نشخوار و اجتناب یا محدودیت غذا نیز مبتلا شوند.
انواع اختلال خوردن چیست؟
شش اختلال خوردن در dsm یا کتاب تشخیصی و آماری متخصصان سلامت روان وجود دارد: اختلال بی اشتهایی عصبی، پرخوری عصبی، پرخوری، هرزه خواری یا پیکا، نشخوار و اجتناب یا محدودیت غذا. برخی اختلالات نیز مانند اختلال پاکسازی وجود دارند که خیلی رایج نیستند و در دسته بندی اصلی جای نمی گیرند.
درمان اختلال خوردن چیست؟
درمان اختلال خوردن شامل همکاری تیمی از متخصصان مثل روانشناس، روانپزشک، متخصص تغذیه است. درمان شناختی رفتاری، دریافت برخی داروهای ضد افسردگی یا تثبیت کننده خلق و نظارت یک متخصص تغذیه می تواند علائم اختلالات تغذیه ای روانشناسی را مدیریت کند.
مقاله خوبی هست خسته نباشید
سلام وقتتون بخیر، ممنون از نظر مثبتتون.
ممنون ازاطلاعات خوبتون
سلام و درود، سپاس از نظر مثبتتون.
مفید بود سپاس